Morgunn - 01.12.1931, Qupperneq 17

MORGUNN
143
fremst lagt áherzlu á það, að hann lifði eftir dauðann,
sennilega með undarlega líkum hætti og hann hefði lifað
hér á jörðunni. Ef hann færi inn í þetta nýja líf með vilj-
ann til þess góða, þá mundi ekki standa á ástríkum ver-
um til þess að veita honum aðstoð og hjálpa honum til
meiri þroska. Ef hann ætti ástvini í öðru lífi, þá mundi
hann hitta þá þar. Ef hann skildi eftir ástvini í þessum
heimi, mundi hann geta verið þeim nálægur og með nógu
miklu viljaþreki og ástríki mundi hann geta vakað yfir þeim og
gert þeim eitthvað gott, jafnvel komist í vitundarsamband
við þá, ef hann væri nógu kappsamur að útvega sér skil-
yrðin til þess. Að likindum tæki það hann nokkurn tíma
að ná tökum á þessu nýja lífi, en þá mætti hann ekki með
nokkuru móti láta hugfallast; hjálpin kæmi áreiðanlega,
þegar hann væri fær um að taka á móti henni. Og þegar
hann hefði náð þessum tökum, þá væri það líf miklu ynd-
islegra og fullkomnara, sem hann færi nú inn í, en nokk-
urt jarðlíf. En alt væri komið undir viljanum, öruggum
ásetningi til þess góða. Ef hann færi ekki með hann, þá
yrði hann að öðlast hann í hinum nýja heimi, og það væri
að líkindum örðugra þar en hér, þó að það væri alls ekki
ókleift. Eg geri ráð fyrir, að þessi deyjandi maður mundi
spyrja mig, hvernig eg vissi þetta. Þá mundi eg svara likt
og Vale Owen svaraði embættisbróður sínum; Eg veit það
vegna þess, að eg hefi sjálfur talað við framliðna menn,
og þeir hafa sagt mér að svona sé það. Og eg veit það
lika vegna þess, að eg hefi lesið óteljandi vitnisburði fram-
liðinna manna, sem halda þessu sama fram og aðrir menn
hafa fengið. Og loks mundi eg reyna að gera manninum
grein fyrir því, á hverju eg bygði það, að þessir vitnis-
burðir væru áreiðanlegir.
Mér finst eg hafa töluverða ástæðu til að ætla, að tal
í þessa átt muni ýmsum deyjanöi mönnum vera skiljan-
legra og hugnæmara og aðgengilegra en guðfræðilegar
kenningar um hjálpræðis-skilyrðin. En vitanlega dylst mér