Morgunn - 01.12.1939, Qupperneq 4

130
MORGU NN
hina, sem Tómasareðlið áttu og urðu að fá að þreifa ár
og þess vegna hefir hún ekki getað hjálpað þeim til að
yfirvinna óttann við dauðann. í augum þeirra er hann
ægilegur, vegna þess að þeir vita ekki, hvað hann er.
Það er mikil fásinna að ætla að lækna alla menn af
dauðahræðslunni með einu og sama meðalinu. Sumir menn
hljóta lækninguna af trú, og kirkjan hefir svalað ótelj-
andi slíkum sálum; en svo eru aðrir menn, sem ekki geta
læknazt nema fyrir þekJringuna, og þeim mönnum, auk
allra þeirra, sem þurfa að láta þekkinguna styðja sína
veiku trú, hefir engin stofnun né stefna veitt eins mikla
hjálp og andahyggja nútímans eða spíritisminn, með rann-
sóknum sínum á ástandi deyjandi manna og því, sem við
þeim tekur fyrst í stað eftir andlátið.
Um þessi efni ætti að vera bróðurleg samvinna milli
kirkjunnar og sálarrannsóknarmanna, því að hvorirtveggja
vinna það nauðsynjaverk, að hjálpa mönnum yfir þá
heimsku að óttast hið eina, sem vér vitum með vissu, að
allra bíður. Hvað þessi samvinna er í rauninni eðlileg og
sjálfsögð skildu skagfirzku prestarnir, sem sendu Sálar-
rannsóknafélaginu mjög vinsamlega kveðju á 20 ára af-
mælisdegi þess s. 1. vetur.
II.
Ég var ekki búinn að vera lengi við prestskap, þegar
ég varð þess áskynja, sem ég hafði raunar heyrt um og
lesið áður, að fyrir kemur það, að deyjandi fólk skynjar
inn í annan heim, þegar andlátið fer að nálgast — og
sennilega miklu oftar en því tekst að gera ástvinum sín-
um grein fyrir, því að oft er þá mjög farið að dofna yfir
mætti þess og máli. All-margar sögur um sýnir deyjandi
fólks gæti ég sagt úr prestsskaparreynslu minni, en sum-
part af hirðuleysi mínu og sumpart vegna tregðu eftir-
lifandi ættingja eru þær ekki vottfestar svo, að ég vilji bera
þær opinberlega fram. Alkunnugt er, að Einar H. Kvaran
andaðist með því móti, að hann reis upp, með síðasta gleði-