Morgunn - 01.12.1939, Blaðsíða 61

MORGUNN
187
Sá maður, sem ekki kannast við Guð og sál hans er aldrei
upplýst af dýrðlegu ljósi kærleika Guðs, getur ekki fundið
neitt fullnægjandi svar við djúpum ráðgátum tilverunnar,
sem þrýsta sér inn á hvern alvarlega hugsandi mann til úr-
lausnar — hversu mikið, sem hann stritast við að leysa
þær með eigin vitsmunum og hversu gáfaður, sem hann
er. En eins og segulnálin snýst að heimsskautinu, þannig
snýr sálin sér undir áhrifum guðlegs kærleika til hins
himneska föður og hlýðir rödd hans. Þá hverfa efasemdir
og órói, sem á hann sóttu, meðan hann hafði ekki aðra leið-
sögn á að treysta en sína eigin skynsemi. Hann er um-
vafinn friði og allur ótti á brott. Hann finnur að vizka,
miklu æðri en hans eigin vitsmunir, er í ráðum með hon-
um og að honum er að opinberast það, sem hann hefur
þráð að vita, það, sem eitt og ekkert annað getur veitt
honum hugarrósemi. Hann kemst að raun um, að Guð er
vissulega til og Guð stýrir fótmálum hans.
Maðurinn verður að hætta sínum eigin heilabrotum til
þess að hann öðlist það hugarfar, sem gjörir hann mót-
tækilegan fyrir þjónustu englanna, og sál hans komist í
samfélag við skapara hans. Hann verður að viðurkenna
eigin vanmátt sinn til þess að finna, hvers sál hans þarfn-
ast. Hann verður að láta eftir þeirri tilhneigingu til bænar,
sem öllum mönnum er í brjóst borin, hann verður að biðja
um hjálp. Hvort það er með orðum eða í orðlausri þrá
hjartans, skiptir ekki miklu, að eins að það sé í einlægni.
Bænin er hið mikla meðal til að hreinsa sálina af öllu því,
sem aftrar henni frá að hlýða rödd Guðs. Með bæninni berst
hann inn í þá þögn, þar sem allt misræmi hljóðnar. Þar
á hann í lotning og auðmýkt að bíða eftir svarinu við bæn
sinni.
Það á ekki að vænta þess í líkamlegri eða áþreifanlegri
mynd, né í heyranlegum orðum , heldur í þeim hugsunum
og tilfinningum, sem þrýsta sér í hug hans. Því að það er
á þeim stundum, að manninum birtist sá sannleikur, sem
gjörir hann frjálsan — frjálsan af öllum ótta í hans mörgu