Morgunn - 01.12.1939, Blaðsíða 46

172
MORGUNN
ákvarðandi um daglega breytni einstaklingsins. — Nú á
tímum er aftur á móti líkast því, sem þorra kristinna
manna finnist þetta málefni sér ekki meira viðkomandi
en svo, að það sé naumast eyðandi fáeinum tómstundum
heillar æfi í það, að afla sér þekkingar á því, hvort boð-
skapur Jesú Krists um það efni hafi verið sannur. — Er
hægt að hugsa sér meira fyrirhyggjuleysi en það, sem
lýsir sér í slíkri afstöðu til þvílíks máls? Er hægt að drýgja
meiri fásinnu en þá, að láta vera að gera það að alvarlegu
íhugunar- og rannsóknarefni, hvort þetta jarðlíf mannsins
muni vera hans einasta líf, eða hvort það sé að eins stuttur
en afar-þýðingarmikill áfangi á leið ódauðlegrar sálar
hans í gegnum endalausa tilveru?
— Eg veit, að meðal yðar, kæru áheyrendur, muni vera
einhverjir, sem mundu nú vilja spyrja, hvar hægt sé að
afla sér þekkingar á því, hvort boðskapur Jesú Krists um
framhaldslífið hafi reynzt sannur. — Þekkingar á þessu
er fyrst og fremst hægt að afla sér með því að lesa Nýja-
testamentið. Þar liggur fyrir skriflegur vitnisburður um
það, að Jesús hafi eftir líkamsdauða sinn, hvað eftir ann-
að, birzt nánustu lærisveinum sínum — stundum heilum
hópum í senn. Sumt af þessum vitnisburði er skráð af
þeim mönnum sjálfum, sem sáu Jesú og töluðu við hann
eftir andlát hans, og sumt er skráð fám áratugum síðar af
samtíðarmönnum sjónarvottanna. — Frásagnir Nýja-
testamentisins um þessa atburði hafa yfir sér svo sterkan
sannindablæ, að það þarf mikla tortryggni til að ætla, að
þar sé frá nokkru skýrt gegn betri vitund — enda felur
líka líf frumsafnaðar kristninnar í sér sálfræðilega sönnun
fyrir því, að það var ekki borið uppi af tómri ímyndun
eða trú, heldur af öruggri sannfæringu manna, sem töldu
sig hafa fengið áþreifanlega vissu fyrir framhaldslífinu.
En nítján aldir er langur tími, og margir eru svo gerðir,
að jafnvel sögulega sannaðir atburðir missa áhrifamátt
sinn gagnvart þeim, ef mjög langt er síðan þeir atburðir
gerðust. — Þeim yðar, sem svo er ástatt um, vil ég benda