Morgunn - 01.12.1939, Blaðsíða 82
208
MORGUNN
tektaverðar tilraunir, þó að á því væru miklir erfiðleikar,
sem ekki var auðvelt að yfirstíga.
Þessar sálfarir utan við líkamann eru hjá hinum ýmsu
sálförum yfirleitt hver annari líkar, en þó kemur einnig
fyrir eftirtakanlegur mismunur, sem ekki er ætíð full-ljóst,
af hverju stafar, þótt ætla megi að það sé af sérkennileik
hinna einstöku sálfara. Þannig geta flestir sálfarar séð
sinn eigin líkama, þegar þeir eru utan við hann. Sylvan
Muldoon getur þetta, en Oliver Fox getur það ekki, þótt
hann geti séð líkama konu sinnar.
Það er sagt um frú Lenóru Brewster, að í öllum sálför-
um sínum, er hún var sér meðvitandi, að hún var utan við
líkamann, hafi hún komizt að raun um, að hún var stödd
á líkamlegu sviði í efnisheiminum, og að eins einu sinni
hitt fyrir anda án líkama. Og þó að hún hafi aldrei getað
séð eigin líkama sinn, er hún var utan við hann, hafi hún
séð skýrt líkama manns síns, þar sem hann lá sofandi.
Það er þá alveg hliðstætt því, sem á sér stað með Oliver
Fox
Sameiginlegt atriði virðist vera fyrir alla sálfara hinn
gullni bjarmi, sem þeim sýnist, er þeir eru að komast í
eterástandið, umlykja hluti, sem eru í nánd við þá. Einn
sálfari segir um óvænt tækifæri, að „það er eins og að svífa
mjúklega í gullnu geislaflóði". Enn er það, að flestum
sálförum finnst, þegar þeir fyrst fara úr líkamanum, þeir
vera riðandi og geta ekki náð jafnvægi eða staðið upp-
réttir fyrstu mínúturnar. Þó virðist Oliver Fox ekki hafa
kennt þeirra óþæginda.
Þá er aðdráttur efnislíkamans til astrallíkamans, þegar
þeir nálgast hvor annan, enn eitt atriði, sem ég held að
sé sameiginlegt fyrir alla þessa sálfara. Einn þeirra var
spurður, hvort hann nokkurn tíma reyndi að snerta efnis-
líkamann, og sagði hann, að það væri erfitt vegna þessa
sterka aðdráttarafls, líkamirnir vildu þá renna hvor inn
í annan.
Lesendur munu kannast við margar reimleikasögur, þar