Morgunn - 01.12.1939, Side 17

MORGUNN
143
til daginn eftir. Þá tók hann blaðið Times, til þess að lesa
það; sá hann þess getið þar, sér til mikillar undrunar, að
söngkonan, Júlía X., sem fyrir nokkru var þá gift, hefði
andazt nýlega. Daginn eftir útför konu sinnar heimsótti
hann föður Júlíu, sem sagði við hann: „Jú, hún er dáin,
auminginn, og daginn, sem hún dó, tók hún til að syngja,
og hún söng látlaust þangað til hún gaf upp öndina“. Mað-
ur Júlíu fullyrti að aldrei hefði rödd hennar verið fegurri
en þegar hún söng í dauðanum“.
Júlía var dáin fyrir tíu dögum þegar hin deyjandi of-
urstafrú sá hana og heyrði, en hvorugt hjónanna hafði
fengið nokkra vitneskju um andlát hennar. En hún, sem
hafði fengið svo fagurt andlát, að geta sungið í dauðanum,
kom sýnileg og heyranleg ofurstafrúnni að dánarbeði henn-
ar og söng þar fyrir hana, eins og hún hafði áður sungið
í hinum glæsilegu samkvæmum hennar.
V.
Kristin kirkja hefir ávalt kennt, að í dauðanum losni sálin
frá líkamanum, dauðinn sé blátt áfram í því fólginn. En
aftur á móti hafa skoðanirnar um það verið mjög á reiki,
í hvers konar ástandi sálin væri, hvort hún væri í einhvers
konar líkama eða ekki. Er það þó næsta furðulegt, að
kirkjan skuli ekki hafa getað áttað sig á hinum skýlausu
orðum Páls postula um andlega líkamann, sem sálin búi
í, eftir að hinn jarðneski sé dauður.
Eitt þeirra merkilegu og vel vottfestu fyrirbrigða, er
við dánarbeðinn gerast, er það, að sálin virðist geta losnað
við líkamann um stund, áður en sjálfur viðskilnaðurinn
fer að fullu og öllu fram, og meira að segja orðið sýnileg
á fjarlægum stöðum. Slíkt er vel vottfest fyrirbrigði hjá
mörgum nútímamönnum þeim, sem sálrænum gáfum eru
gæddir, og nefnist sálfarir. En í þessu erindi bind ég mig
eingöngu við það, sem við dánarbeðinn gerist, og ætla ég