Morgunn - 01.12.1939, Blaðsíða 66

192
MORGUNN
mannanna, hversu gáfaðir sem þeir eru. Þeir sem ég hafði
heyrt prédika, og þar á meðal orðlagðir klerkar, höfðu
aldrei veitt mér neitt líkt því eins glöggan skilning á kær-
leika Guðs. En fyrir hjálp andanna, einkanlega þess, sem
ég nú síðast nefndi, hefi ég getað gjört mér þó nokkra
grein fyrir, hvað þessi kærleikur er. Mér hefir orðið skilj-
anlegt, að eins og maður, sem er staddur í herbergi, þar
sem andrúmsloftið er þungt og kæfandi, getur bætt úr því
með því að opna gluggana upp á gátt og fylla lungun af
hreinu lofti, eins getur sá, sem kemst að raun um, hvað
kærleikur Guðs er, fengið andlega hressing, með því —
ef svo mætti segja — að ljúka upp glugga sálar sinnar
og láta þennan kærleika streyma inn“.
Guð elskar öll börn sín og þjónusta engla hans er ætluð
öllu mannkyni.
XXX.
Einu sinni fór Leiðtogi með mig frá Ljósgörðunum, að
því er mér virtist, gegnum óra víðáttu, upp á háan fjalls-
tind og umhverfis hann lægri tindar, allir snævi huldir.
„Sjáðu“, sagði hann og benti með hátíðlegum svip, „hina
undursamlegu fegurð dagrenningarinnar".
Dagur var rétt að renna. Það þyrfti penna manns með
andagift, til þess að lýsa hinni dýrðlegu sýn. Litbrigðin
á fjöllunum skiptu um úr gráum í mjúkan ljósrauðan, og
svo aftur í fagurljósrauðan lit. Á austurloftinu var lit-
brigðavíðsýnið jafnvel enn þá fegurra. Það var eins og
risavaxin, hulin meistarahönd með ósýnilegum málara-
bursta væri að mála himininn með glitrandi litrófi regn-
bogans. Og þá reis sólin upp í hátignarfullum ljóma og
jörðin baðaðist í ljóss- og hitaflóði hennar. Það kom mér
fyrir sjónir, eins og ég væri þarna í sannleika sjónarvottur
að sköpun hemsins.
„Þó á eftir að rísa“, sagði Leiðtogi, „ enn þá dýrðlegri
dagrenning fyrir allt mannkyn“, og aftur kallaði hann
upp: „Sjáðu!“