Morgunn - 01.12.1939, Page 52

178
MORGUNN
notið nokkurra vafasamra augnabliksgæða þessa hverfula
jarðlífs — augnabliksgæða, sem vér, þrátt fyrir það, fáum
aldrei notið til fulls. — Því að — líður oss í rauninni nokkru
sinni fullkomlega vel, þá er vér erum að njóta einhvers,
sem vér vitum, að bakar öðrum vanfarsæld, en gerir oss
sjálfa að minni mönnum? Líður oss nokkru sinni fullkom-
lega vel við lífsvenjur, sem vér vitum, að eru smám saman
að draga oss niður? — Er, þegar öllu er á botninn hvolft,
í því fólgin svo mikil sjálfsafneitun að ganga veg lífsins —
veginn, sem Jesús boðar í texta vorum? Er þeim, sem á
annað borð eru teknir að temja sér það, nokkuð erfitt að
auðsýna nærgætni, réttlæti og góðleik í daglegum við-
skiptum við aðra menn? Komumst vér ekki flest að þeirri
niðurstöðu, þegar vér förum að kynnast lífinu fyrir al-
vöru, og þegar vér förum að kynnast innsta eðli sjálfra
vor, að hamingjan — líka hamingjan hérna megin — er
fyrst og fremst fólgin í kærleiksríku samstarfi og kær-
leiksríkri sambúð við aðra menn — að yndislegasta iðjan
er það, að starfa í þjónustu hins fagra og góða — að
starfa í þjónustu lífsins — í þjónustu vaxtarins — að
vinna að sínum eigin vexti, og að vinna að vexti annara.
En þegar svo er komið — þegar svo er komið, að hin
björtu öfl í eðli mannsins eru tekin að starfa fyrir alvöru
og fylla líf hans með unaði sínum — þegar svo er komið,
að maðurinn er tekinn að lifa í orðsins sönnu merkingU
— hversu óumræðilega fagnaðarrík verður þá ekki vitn-
eskjan um það, að slíkt líf — líf á vegum samræmis og
stöðugs vaxtar, eigi að vara eilíflega.
Haustið er komið. Hvert sem vér lítum þessa dagana
sjáum vér, að það er það, sem ræður ríki úti í náttúrunni.
Jurtir vallarins eru sem óðast að taka á sig bleika litinn
— lit visnunarinnar og dauðans. — Hvílíkur óhugur mundi
grípa oss, ef einhver, sem vér tryðum, segði oss, að dauði
jurtanna væri að þessu sinni eilífur dauði — að jörðin
ætti ekki eftir að skrýðast grösum og blómum á ný. —