Morgunn - 01.12.1939, Blaðsíða 93

MORGUNN
219
að þessir stórfelldu heimsviðburðir eru fyrir utan þekk-
ingartakmörk flestra anda, sem hafa samband við oss —
það er allt og sumt. Ef oss þykir þeir tala full-ákveðið
um slíkt efni, þá skulum vér ekki gleyma, að allt hugar-
ástand miðilsins og fundarmanna óskar eftir því, sem þeir
segja og knýr þá með því til þess að segja það.
Ég fyrir mitt leyti er þakklátur fleirum en einum stjórn-
anda fyrir von hans um frið. Það hefir róað æstar taugar
vorar og losað oss við hrellingar, sem yfir oss hefði grúft
mánúðum saman fyrir þá fullyrðing stjórnendanna, að
eldur mundi falla af himni og skip sökkva í sjávardjúp.
Að hafa sífellt lifað í ótta fyrir því, mundi hafa gjört
sjálfa atburðina verri. Það er sjálfsagt ekki lítill sann-
leikur í því, þegar fleiri en einn af þessum stjórnendum,
sem hefir skjátlazt, segja oss — eftir að ófriður var skoll-
inn á — að þeir hafi fastlega vonað eftir friði, vegna þess
að þeir sjálfir höfðu lagt kapp á að stuðla að honum, og
frá þeirra lífssviði höfðu þeir reynt að hafa áhrif á hugi
þeirra, sem ólmir vildu koma á stað þessum blóðfórnum,
og blása þeim í brjóst þeim hugsunum, sem frelsa mættu
heiminn frá yfirstandandi hörmungum.
Það hygg ég, að sé einmitt það, sem vér getum vænzt
eftir af góðgjörnum öndum. Vér ættum að þakka þeim
fyrir tilraunir þeirra, en ekki áfella þá fyrir að þeim
skjátlast.
Vér skulum ekki gleyma því, að það að spá friði, sem
ekki rætist, er ekki sama sem að hafa komið á stað ófriði.
Vér getum hugsað oss að einhver segði, að andarnir hefði
ábyrgð á ákvörðunum Hitlers. Ef kristinn maður hugsaði
svo einungis af því að hann hefði óbeit á spiritisma, þá
væri hann að varpa skeyti, sem hitti hann sjálfan. Það
mætti þá með jafn miklum rökum spyrja, hvers vegna
Jesús stöðvaði ekki styrjöldina. Að svara því til, að ábyrgð-
in hvíldi á mannkyninu í heild, væri ekki nein lausn, því að
vér vitum, að mannkynið hefir því nær undantekningar-
laust hvarvetna þráð frið.