Morgunn - 01.12.1939, Blaðsíða 100
226
MORGUNN
tækt sinni en auðæfum. Auk þess er þessi vinsamlega gjöf
einn vottur — af mörgum — þess, hve landar vorir í
Vesturheimi fylgja velferðarmálunum á gamla landinu af
hlýjum hug.
Oss, félagsmönnum S. R. F. í., er það ljóst, að ekkert
stendur sálarrannsóknamálinu á íslandi meira fyrir þrif-
um en skorturinn á húsnæði, sem vitanlega orsakast af
fátækt félagsins. En alla velunnara málsins, utan félagsins
sem innan, vil ég minna á það, að byggingarmálið þarf
ekki að eiga langt í land, ef allir, sem „mikilvægasta mál-
inu“ unna, hefðu slíkan hug, sem hin vesturíslenzka kona.
Gjafirnar þurfa ekki að vera stórar, en málið á svo
marga vini, austan hafs og vestan, að ef þeir bregðast
ekki, á húsið að komast upp áður en langir tímar líða, veg-
legt hús fyrir veglegt málefni.
Jón Auðuns.
Vinátta varir eftir dauðann.
M. Múller hefir ritað eftirfarandi sögu í Zeitschrift fúr
Seelenleben. (Tímarit um sálarrannsóknir).
Ég og Páll höfðum verið félagar öll skólaár okkar.
Við höfðum alizt upp saman, og þegar ófriðurinn
skall á, vorum við svo heppnir, að við vorum sendir til
vígstöðvanna í sömu herdeild. Öll fjögur stríðsárin slupp-
um við með aðeins litlar skrámur, sáumst stöðuglega, og
vinátta okkar varð enn innilegri. Þá var það einn dag
í júlímánuði 1918, er við vorum á undanhaldi fyrir fram-
sókn Fochs hershöfðingja, að ég saknaði Páls. Ég ruddist
til baka gegnum þröngina, sem varð, og hitti hann mjög
mikið særðan og flæktan í gaddavírsflækju, sem honum