Morgunn - 01.12.1939, Blaðsíða 109
MORGUNN
235
nú þegar ótal þúsundir manna játað og munu æ játa
fleiri og fleiri — og ég bæti við — unz enginn sér það til
neins að vera að neita því; á sinn hátt eins og þögnuðu
raddir kirkju- og vísindamannanna, sem neituðu að jörðin
snérist. Samt snýst hún, sagði vitringurinn, þegar hann
var neyddur til að afturkalla. Og samt er framhaldslífið
sönnuð staðreynd, segja sálarrannsóknamenn, þó að enn
kunni neitunarraddirnar nokkuð lengi að kveða við.
Ég rita þessar línur í tilefni af því, að trúmálablaðið
Bjarmi, sem er vandlátt um rétta trú og rétttrúnað —
(þetta tvennt þýðir þó ekki hið sama) hefir ráðist á þessa
ræðu séra Péturs með óhæfilegum orðum, dróttar því að
biskupi landsins og ungum presti, sem fyrir augliti guðs
gengur út í háleitt og heilagt lífsstarf, að þeir hafi gjört
sig seka í „takmarkalausu blygðunarleysi“ og „ósvífni“.
Slík ummæli eru svo ósamboðin því kristindómslunderni,
sem blaðið kennir og allir ættu að hafa, að ég tel óbróður-
legt að svara þeim í sama tón.
Jeg ætla ekki að fara út í önnur ummæli blaðsins eða á-
greiningsatriði í trúarsetningum, þar sem hvorugum á-
greiningsaðila sæmir að hafa óviðurkvæmileg orð um
hinn, báðum heimilt að hafa sína skoðun.
En aðalásteitingarefni blaðsins er það, sem ræðumaður
vjek að því, að hver maður beri ábyrgð á öllu lífi sínu.
Hann sagði, að „Jesús leggur jafnan, þá er hann ræðir um
viðhorfið til framhaldslífsins, höfuðáherzluna á hugarfar
mannsins og breytni". Hann víkur í þessu ekkert frá því,
sem kennt er í Nýja testamentinu. Páll segir: „Guð mun
gjalda sérhverjum eftir verkum hans (Róm. 2,6), og það
sem maður sáir, það mun hann og upp skera (Gal. 6,7) ;
og mörg orð í sama anda. Það þýðir ekki, að yfir oss geti
vofað eilífar kvalir eða að náð Guðs endi við andlátið.
Lífið hjer er stuttur undirbúningur, og þá langt fram-
haldslíf. Á fyrstu stigum þar verður líðanin eftir undir-
búningnum, því að „í húsi föður míns eru mörg híbýli“.
Guð leiðir oss hjer, og þá ekki síður þar, þangað til það