Morgunn - 01.12.1939, Blaðsíða 51
MORGUNN
177
um hvötum — hvötum, sem heyra til vegum andlegrar
visnunar og dauða, kemst hann ekki hjá því að lenda, að
minnsta kosti fyrst í stað, í miklu ósamræmi við hið nýja
umhverfi, og það ósamræmi bakar honum, eftir því sem
fregnirnar að handan herma, andlegar þjáningar, sem
geta jafnvel yfirstigið mestu þjáningarnar, sem menn
þekkja hér.
Boðskapurinn um upprisuna og eilífa lífið er ekki öllum
mönnum óblandið fagnaðarefni. Sumir eru jafnvel svo
gerðir, að ef þeim væri leyft að velja á milli algers dauða-
svefns í gröfinni, að jarðlífinu loknu, og eilífs framhalds-
lífs, þá mundu þeir heldur kjósa fyrri kostinn. — Ef til
vill koma fyrir augnablik í lífi vor flestra, sem vér mund-
um kjósa á þá leið. — Það væri stundum svo undur þægi-
leg tilhugsun, að geta notið sumra augnabliksnautna jarð-
lífsins, án þess að þurfa að óttast bakreikninga frá næstu
tilveru. Og það gæti verið svo sefandi fyrir slæma sam-
vizku, að mega treysta því, að þær þrautir, sem vér kunn-
um að hafa bakað öðrum af léttúð eða eigingirni, og að
sú vanþróun, sem vér höfum jafnframt leitt yfir sjálfa
oss, fái þó að minnsta kosti að taka enda í gröfinni. — Ef
ekki væri nema að eins þetta eina líf, væri öll áhætta í raun
og veru svo sáralítil — að minnsta kosti sáralítil saman-
borið við áhættu eilífs lífs.
En framhaldslíf sálarinnar er ekki hlutur, sem oss er
gefinn kostur á að kjósa eða hafna. Framhaldslíf sálar-
innar er veruleiki, sem engar óskir eða bænir geta breytt.
Enginn maður fær umflúið eilífðina, hversu sárt, sem
hann kynni að þrá það. Það er ekki hægt að stöðva hið
mikla sigurverk lífsins.
Hversu fávíslega fer ekki hverjum þeim, sem í fullri
alvöru óskar þess, að hann fengi umflúið eilífðina. Hversu
fávíslegt val er það, að vilja afsala sér hlutdeild í eilífri
tilveru — tilveru, sem er stjórnað af heilögu réttlæti og
kærleika, að eins til þess að geta þeim mun áhyggjuminna
12