Morgunn - 01.12.1939, Síða 57
MORGUNN
183
og eru neyddir til að hafa, með ógeðfelldu starfi, ofan af
fyrir sér og þeim, sem þeir eiga að annast. En, trúið mér,
að með dyggilegri skyldurækni sanna þeir bezt trú sína og
traust á hinum mikla Alföður og nálgast mest hjartalag
guðlegs kærleika".
„Það er satt“, sagði þá Leiðtogi. „Sigraðir erfiðleikar,
þreklega unnar þrautir eru sannkallaðir stillusteinar, sem
benda öllum áhugasömum sálum að feta eftir til fullkomins
iífs. Lifið þess vegna hvern dag eins og það ætti að vera
síðasti dagur yðar á jörðunni. Rækið af fremsta megni
skyldustörf yðar eins og þau væru gjörð fyrir Guð. Gangið
svo til hvíldar með bæn og þakkargjörð til yðar himneska
föður, í þeirri fullu vissu, að hvort sem þér vaknið upp á
himnum, laus við allar áhyggjur lífsins, eða þér vaknið á
nýjum degi til að halda áfram baráttu lífsins, þá eruð þér
í hendi guðs og öllu er vel borgið“.
Á einni þessari göngu með Leiðtoga og Virðulegum sagði
ég eins og ég hafði áður gjört í Himnagarðinum : „Þið haf-
ið hér ekkert haf“.
Þá brosti Virðulegur og hóf upp hönd sína.
„Sjáðu“, sagði hann.
Áður en hann sagði þetta, höfðum við verið að ganga
innan um fagurlaufguð tré og fjöllin gnæfðu í fjarlægð.
Þegar hann sagði þetta eina orð: „Sjáðu“, þá hurfu fjöllin
fyrir sjónum mér og mér sýndist við vera stödd á hamra-
brún og langt fyrir neðan okkur blasti við geysimikill,
glitrandi hafflötur og á honum fjöldi gufuskipa og segl-
skipa á siglingu. Það var hrífandi fögur sjón.
„Jörðin, hafið, himininn, mennirnir, alheimurinn, allt
ber vott um almætti skaparans, hins mikla Alföður“, sagði
Leiðtogi. „Látið gagntakast af dásemdum og fegurð sköp-
unar hans svo að þér finnið, að einnig yður er rúm ætlað
í hinu guðlega áformi“.
Þó að mér þætti við vera hátt uppi yfir sjónum, þá sá ég
þetta ekki þannig, er vér mundum sjá slíka sýn á jörðinni,
er vér lítum niður á það úr mikilli hæð. Ég sá þetta í f jarsýn