Morgunn - 01.12.1939, Page 60

186
MORGUNN
að sá friður fæst, eins og eitt af nútíðarskáldum yðar hef-
ir ritað:
„Aðeins frá himnum má öðlast þá gjöf
aðeins þinn guð skaltu biðja“.
Þegar maðurinn athugar heiminn umhverfis sig og rann-
sakar hann með hinum líkamlegu skilningstækjum sínum,
þá finnur hugur hans enga fullnægjandi sönnun fyrir til-
veru almáttugs skapara. Og enn síður mun hann geta gjört
sér fullsannaða grein fyrir því, að skaparinn sé
óendanlega kærleiksrík vera. Hann mun komast að raun
um, að lög náttúrunnar, sem hann svo nefnir, virðast oft
vera grimm og miskunnarlaus, og af því mun hann
álykta, að til sé æðsti löggjafi, sem ræður yfir kröftum,
líkamlegum og siðferðilegum, sem hann lætur starfa með
ómótstæðilegu afli, án þess að skipta sér hið minnsta af,
hver af því hlýtur blessun og hvern það eyðileggur. En
hann mun ekki finna neina sönnun, sem sannfærir skyn-
semi hans um, að hann geti frá Guði hlotnazt huggun í
sorgum, hugrekki, er andstreymi sækir að, styrk, þegar
eigin kraftar hans þrjóta, von í örvæntingunni.
Þessa þekking getur hann aðeins fengið með því að öðl-
ast andlegan skilning. Hinn andlegi skilningur skynjar and-
leg sannindi af ávöxtum þeirra, af þeim gleðibjarma, sem
þau tendra í sálinni. Það er einungis hinn andlegi skiln-
ingur, sem getur skynjað kærleika Guðs.
Kærleikur Guðs er ekki eintóm hugmynd, hann er raun-
veruleiki, hann er hið máttugasta afl, sem til er í heim-
inum. Hann er fyrir sál mannsins hið sama sem sólin er
fyrir jörðina, sem hann býr á. Ef jörðin væri svipt þeim
lífgefandi hita og ljósi, sem hún fær frá sólinni, mundi
hún ekki veita manninum neitt til að seðja líkamlegt hung-
ur hans. Þótt hann græfi og plægði og sáði, þá mundi ekk-
ert þroskast fyrir hann. Og sú sál, sem er útilokuð frá
frjóvgandi ljósi guðlegs kærleika, veitir manninum ekki
neitt, sem fullnægir til þess að viðhalda andlegu eðli hans.