Morgunn - 01.12.1939, Qupperneq 67

MORGUNN
193
Þegar ég leit niður, sá ég fyrir neðan mig starfandi milj-
ónir jarðarinnar af öllum þjóðum og kynflokkum, í borg-
um, á ökrum og engjum.
„Allir eru þessir“, sagði Leiðtogi, „að vinna fyrir brauði,
en það er sárara hungur í sálum þeirra, sem enginn ann-
ar má seðja en hinn eilífi Guð. Og eins og þú hefir séð
upprennandi sólina dreifa dimmu næturinnar á jörðinni,
þannig mun dimmum skuggum vanþekkingarinnar, efa-
semda og ótta fyrir þjónustu engla Guðs verða sveipað burt
úr hugum þeirra í hinni andlegu dagrenning, sem fyrir þá
mun rísa og þekkingin á kærleika Guðs mun lýsa upp sálir
þeirra“.
Endir.
Miðlar sem mála.
Þess eru mörg dæmi, og sum harla merkileg, að menn,
sem áður hafa ekki verið sér neinnar sérstakrar listgáfu
meðvitandi, hafa svo að segja fyrirvaralaust og án nokk-
urs vitanlegs undirbúnings skapað merkileg listaverk.
Hvernig ber að skilja þær undarlegu staðreyndir?
Verða þær að fullu skýrðar svo, að listgáfan hafi æfin-
lega búið með manninum, hún hafi verið að þróast og vaxa
í „undirvitundinni“, unz hún kemur skyndilega fullþroska
fram og skapar merkileg listaverk?
Þessi skýring er engan veginn fullnægjandi í öllum atr-
iðum. Hugsum oss mann, sem aldrei hefir komið til hugar
að mála mynd, engan áhuga haft fyrir slíku og aldrei fund-
ið með sér nokkurn neista af hæfileikum til þess starfa.
En öllum til undrunar, og sjálfum sér til mestrar furðu,
tekst honum að mála mynd, sem stenzt gagnrýni ströng-
ustu dómara. Gerum nú jafnvel ráð fyrir því, að list-
gáfan sjálf hafi leynzt með honum, en hvaðan kemur hon-
13