Morgunn - 01.12.1939, Blaðsíða 21

M O R G U N N
147
og gerði ráðstafanir um líkið og hinn endanlega hvíldar-
stað þess.
Ég læt lesendum mínum eftir að dæma, hvort ég hafi
orðið fyrir skynvillum, sem orsakazt hafa af taugaóstyrk,
sorg og þreytu, eða hvort dauðlegum augum mínum hafi
verið leyft að sjá augnabliksmynd andaheimsins, þar sem
fegui'ðin býr, farsæld, dýrð og friður“.
VI.
Ég hóf mál mitt með því að benda á þá staðreynd, að í
nítján aldir hefir kristin kirkja verið að reyna að draga
úr ótta mannanna við dauðann. Þótt misjafnlega hafi verið
á hennar vígðu vopnum haldið, vil ég manna sízt gera
minna úr árangri þeirrar starfsemi, en vert er og rétt,
því að ég veit, að miljónum manna hefir kirkjan veitt
ómetanlegan stuðning, frið og blessun, er þeir stóðu við
dauðans dyr. Af óteljandi mörgum mönnum og konum
hefir enginn skift sér, á þeim alvarlegu tímamótum, nema
kirkjan ein. En hinu held ég alveg hiklaust fram, að
margir menn eigi blátt áfram ekki náðargjöf trúarinnar
í ríkara mæli en svo, að þeim veiti ekkert af að iáta þá
þekking, sem vér höfum aflað oss á dauðanum, styrkja
sína veiku trú, og styðja sig til þess að geta tekið hinum
miklu umskiftum með skynsemd og stillingu. Sumir láta
ekki sannfærast fyrir neitt annað en þá þekking; svo nauð-
synleg er hún þeim.
Kristur skildi sálarhag þeirra manna; hann sýndi það
bezt er hann bauð Tómasi að skoða naglaförin og síðusárið
á upprisulíkama sínum.
Sálarrannsóknir nútímans eru að leitast við að safna
þessari þekking saman. Með tilraunum og rannsóknum eru
þær að draga úr óttanum við dauðann. Ég held að öllum
hugsandi mönnum hljóti að koma saman um, að sízt sé
ofaukið því starfi á meðal mannanna. Ég skýt því máli
mínu alvarlega til starfsbræðra minna innan íslenzku
10*