Morgunn - 01.12.1939, Blaðsíða 8

134
M O R G U N N
það ekki einkennilegt, að við skulum alltaf hafa haldið,
að englarnir hefðu vængi, en það er ekki rétt, þeir hafa
enga vængi“. Lúlú svaraði: „Víst hljóta þeir að hafa
vængi. Hvernig gætu þeir annars flogið frá himnum?“
„Þeir fljúga ekki“, svaraði Daisy, „þeir koma bara“. Þeg-
ar ég spurði hana, hvernig hún sæi englana, svaraði hún:
„Ég sé þá ekki alltaf, en þegar ég sé þá, er eins og vegg-
irnir hverfi og ég sjái óralangt í burtu. Þið gætuð ekki
einu sinni talið þá; sumir eru nálægt mér og ég þekki þá,
en aðra hef ég aldrei séð áður“.
Ég sat við sængina og hélt í hönd hennar, þá horfði
hún á mig löngunarfullum augum og sagði: „Elsku
mamma, ég vildi að þú gætir séð Allie, hann stendur hjá
Þér. Hann segir, að þú getir ekki séð hann vegna þess
að andlegu augun þín séu lokuð, en að ég geti séð hann
vegna þess að líkami minn haldi andanum að eins með mjó-
um þræði“. „Hvernig talar þú við hann? Þú hreyfir ekki
varirnar“, spurði ég. „Við tölumst við í huganum“, var
svarið. Ég spurði um klæðnað Allie litla, og hún svaraði:
„Hann er ekki í fötum eins og við. Það er eitthvað hvítt og
fallegt, eitthvað þunnt og glitrandi utan um hann“.
Hún minntist oft á dauðann, kveið honum ekki, en hlakk-
aði til framhaldslífsins. Morguninn, sem hún andaðist um
kvöldið, bað hún um spegil. Ég hikaði við að lána henni
hann, því að ég hélt að henni mundi bregða að sjá
tærða andlitið sitt, en faðir hennar vildi láta að ósk henn-
ar. Hún tók við speglinum, horfði um stund raunalega á
mynd sína og sagði: „Þessi líkami minn er útslitinn eins
og gamli kjóllinn hennar mömmu, sem hangir í fataklef-
anum. Hún er ekki í honum lengur og bráðum verð ég ekki
í þessum líkama lengur, ég hef fengið nýjan, andlegan
líkama, sem kemur í hans stað. Þið munuð leggja þennan
líkama minn í gröfina, því að ég þarf hans þá ekki lengur,
hann var gerður fyrir líf mitt hér og nú er því bráðum
lokið------------ og ég fæ fallegan líkama, eins og Allie“-
Þá sagði hún við mig: „Opnaðu gluggahlerana, mamma,