Morgunn - 01.12.1939, Blaðsíða 45
MORGUNN
171
heyrt væri, að þeir væru á báðum áttum um það, hverju
svara skyldi.
Þessi skoðun á trúnaðartrausti kristninnar í dag kann
að virðast bölsýniskennd; en ég held, að það sé ekki hægt
að bera á móti því, að hún hafi við rök að styðjast. Þau
rök eru fólgin í hegðun kristinna manna á vorum dögum.
Hún ber vissulega helzt til sjaldan vott um það, að trúin
á eilífðarkenningar Jesú Krists sé rík í vitundarlífinu.
Hinar sorglegu aðfarir ýmissa kristinna þjóða nútímans
hverrar gegn annari sýna, hversu sáralítil ítök trúar- og
siðakenningar Jesú Krists eiga raunverulega í lífsskoðun
þeirra. Og það sama er yfirleitt að segja um lífsbaráttu
og hamingjuleit einstaklinganna. Hún fer helzt til sjaldan
fram með þeim hætti, að ætla megi, að þar sé fyrst og
fremst verið að keppa eftir eilífum verðmætum.
— Það er engum vafa bundið, að sú ákafa heimshyggja
og siðferðilega hnignun, sem einkennir yfirstandandi tíma,
á að miklu leyti rætur sínar í lífsskoðun þeirri, sem ruddi
sér svo mjög til rúms undir lok síðustu aldar — og nefnd
hefir verið efnishyggja. Að vísu hafa hin nýjustu vísindi
nú með öllu afsannað kenningar efnishyggjunnar, en þessi
nýju fræði hafa enn þá ekki megnað að græða upp það
kal í trúarlífi fjölda manna, sem efnishyggjan lét eftir
sig. — Það er áreiðanlegt, að bæði hér á landi og annars
staðar í kristninni er til fjöldi manna, sem eru oftlega á
báðum áttum um það, hvort Kristur hafi haft rétt fyrir
sér að því er snertir kenninguna um framhaldslífið — og
sumir neita því hreint og beint, að nokkui't framhaldslíf
geti verið til.
Höfuð-orsökin til þess valds, sem efnishyggjan hefir enn
í dag yfir hugum margra manna, liggur skýlaust í tregðu
nútímamannsins að hugsa um andleg mál og brjóta þau
til mergjar. Veraldarvafstur þessarar hávaðasömu aldar
hertekur hugina og heldur þeim föstum við sig. — í frum-
kristninni altók boðskapur Jesú um eilífa lífið svo hugi
hins fyrsta safnaðar, að hugsunin um það varð algerlega