Morgunn - 01.12.1939, Side 15

MORGUNN
141
atvik þetta gerðist, var ekkert símasamband komið á milli
Englands og Indlands, svo að þess vegna verður sýn syst-
urinnar enn merkilegri.
Að lokum langar mig að bæta við enn einni
s sturnar frásögn sömu tegundar. Dr. Savage er sá,
sem söguna segir: Jenny og Edith voru
skólasystur og miklir vinir. Þær veiktust báðar af barna-
veiki og um hádegi á miðvikudegi andaðist Jenny. For-
eldrar Edith litlu og læknirinn gættu þess vandlega að
halda því leyndu fyrir henni, að leiksystir hennar væri
dáin, því að þau óttuðust, að það mundi fá mjög á hana.
Því til sönnunar að það tókst má geta þess, að um hádegi
næsta laugardag á eftir, rétt áður en hún missti meðvit-
undina sjálf, valdi hún tvær af myndunum sínum og bað
um að þær yrðu sendar Jenny litlu með kveðju frá sér.
Hún andaðist klukkan hálfsjö þetta sama kvöld. Hún var
setzt upp í rúmi sínu, kvaddi ástvinina og talaði um dauð-
ann, sem hún var ekki hrædd við. Vini sína framliðna
virtist hún sjá, en skyndilega vai’ð svipur hennar fullur
undrunar: „Ó, pabbi, á ég að fara með Jenny með mér?
Ilvað er þetta, pabbi, þið sögðuð mér ekki, að Jenny væri
hérna“. Um leið breiddi hún út faðminn, eins og til þess
að bjóða hana velkomna og sagði: „Ó, Jenny, mér þykir
svo vænt um að þú skulir vera hérna“.
Þessi dæmi ætla ég að nægi til þess að sýna, að sjúkl-
ingarnir sjá ástvini sína, sem þeir vita ekld að eru dánir.
Ég vona, að yður skiljist, að ýmsar af þeim mótbárum,
sem bornar eru fram gegn sönnunargildi andasýnanna,
koma ekki til greina í þessum atvikum.
IV.
Sjúklingurinn á landamærunum sér ekki eingöngu
furðulega hluti, heldur heyrir hann þá tíðum líka og
stundum jafnframt jarðnesku vinirnir, sem umhverfis
dánarbeðinn standa. Merkilega sögu segir Sir William
Rarrett af andláti ungs manns. Á meðan hann var að