Morgunn - 01.12.1939, Blaðsíða 64

190
MORGUNN
Það var komið inn hjá mér, að ef ég léti bugast af sorg
minni og harmi, reisti ég með því milli mín og andanna
þann múrvegg, að áhrif þeirra gætu ekki náð til mín. Eg
fann þess vegna að fyrsta sporið til þess, sem ég svo mjög
þráði, yrði að vera það, að losa mig við daprar og dimmar
hugsanir. I stað þess að dvelja við hinn mikla missi minn og
eigin einmanalegu ástæður, beindi ég því huganum að því,
sem hún hefði unnið. Ég útmálaði fyrir mér svo vel sem
ég gat hin dýrðlegu umskipti, sem hún hafði öðlazt.
Ég gat þá gj ört mér grein fyrir, að allt, sem ég hafði oft
beðið að henni mætti hlontast, hafði henni nú veitzt. Nú
var heilsa hennar bætt, kraftar hennar endurnýjaðir og
hún orðin laus við allar þjáningar. Og enn þá miklu meira
en ég hafði beðið um, hafði hún öðlazt, því að nú var hún
á himnum.
„Mundir þú“, spurði ég sjálfan mig, „ef þú gætir, kalia
hana aftur frá himnum, til að dvelja á ný í veikum og þjáð-
um líkama, til þess að þér gæti liðið betur?“
„Nei, afdráttarlaust ekki“, svaraði ég sjálfum mér.
Þá virtist mér ég fá skeyti frá hæðum, sem bað mig að
falla á kné og þakka Guði fyrir, að bænir mínar hefðu
svo ríkulega verið veittar, og gleðjast af því að ég hefði
fengið svo áþreifanlega sönnun fyrir gæzku hans og mis-
kunn.
Þá færðist friður yfir mig og sál mín fann hvíld. Og,
hve það var dásamlegt! Ég varð var við, að hún var hjá
mér og talaði við mig — talaði við sál mína. Það var ekki
aðeins tilfinning; það var afdráttarlaus vissa. Þegar hún
þannig miðlaði sál minni efni hugsana sinna, þá skildist
það mér skýrara og náði dýpri tökum, en þótt komið hefði
til mín í heyranlegum orðum og borizt mér gegnum líkam-
leg eyru mín. Á þennan hátt gat konan mín, sem nú er
engill, gjört mig hluttakandi í hinni miklu gleði, sem hún
hafði hlotið.
Þetta fyrirbrigði endurtók sig oft. En til þess að fá þessa
sælu og fullkomnu vissu um návist hennar, fann ég að ég