Morgunn - 01.12.1939, Blaðsíða 13

MORGUNN
139
ingur geti orðið fyrir missýningum, virðist mér sú full-
yrðing verða létt á vogarskálunum gegn þeirri staðreynd,
að fyrir kemur það, að þeir, sem umhverfis dánarbeðinn
standa, sjá sömu sýnina og hinn deyjandi maður. Þó að gert
sé ráð fyrir því, að sjúklingurinn sjái missýnir, væri það
vitanlega hlægileg fjarstæða að fullyrða, að heilbrigðir
menn sjái missýnir sjúka mannsins! Ég vona, að yður sé
það öllum ljóst, hvílík fjarstæða slíkt er. Sem dæmi slíkrar
reynslu, gæti ég tilgreint vel vottfesta sögu þess, er móðir
og deyjandi dóttir sáu báðar, á sömu stundu, framliðinn
föður stúlkunnar standa ljóslifandi við dánarbeð hennar
í drifhvítum hjúpi. Mörg slík dæmi, eða lík, eru til.
Ef nota skal sýnir deyjandi fólks til að sanna með þeim
framhaldstilveruna, þykir mér sem mest gildi hafi þær
staðreyndir, þegar birtast vinir eða kunningjar, sem hinir
deyjandi menn höfðu enga hugmynd um að væru dánir.
svo að þeir fyllast undrun yfir, eða jafnvel ótta, að sjá
svipi þeirra standa við dánarbeð sinn, stundum innan um
svipi annara, sem þeir vissu að voru dánir. Hvernig geta
menn skýrt þá staðreynd? Ekki er hugsun mannsins, sem
sýnina sér, starfandi að þessu, sem gerist í beinni and-
stöðu við vitneskju hans og kemur honum algerlega á ó-
vart. Vottfestar og áreiðanlegar frásagn-
OvíPntu*
gestir m s^^um fyrirbrigðum eru margar í bók
Sir Williams, fáein dæmi þeirra ætla ég
að taka. „Frændi minn, Poul Durocq, fór frá París
árið 1893 í ferðalag til Vesturheims ásamt konu sinni
og nokkrum skyldmennum. Á meðan þau dvöldu í Vene-
zuela, veiktist frændi minn af gulusótt og hann andaðist
í Carcas 24. júní 1894.
Skömmu fyrir andlát hans sat fjölskyldan umhverfis
dánarbeðinn, en hann var með óráði. Hann kallaði þá upp
nöfn vissra vina sinna, sem hann hafði kvatt bráðlifandi
í Frakklandi og virtist nú sjá þá hjá sér: „Jæja, einnig
þú! Og þú! Og þú líka!“ sagði hann.
Enda þótt okkur kæmi þetta kynlega fyrir sjónir, tók-