Morgunn - 01.12.1939, Blaðsíða 107
MORGUNN
233
annar þýðingarmikill munur, nefnilega andstaða „frjáls-
lyndrar“ og biblíutrúrrar kristindómsskoðunar. En sú
andstaða liggur „þvert í gegnum“ báðar umræddar kirkju-
deildir“.
„Að svo miklu leyti, sem ég get séð“, segir svo háskóla-
kennarinn, „eru ummæli eins og þessi sérstaklega hittin“.
En að svo miklu leyti, sem ég get séð, er þetta „þvert í
gegnum“ að eins orðaleikur, sem getur verið hittið eða öllu
heldur hnittið að grípa til, þegar skortur er á skýrum
mörkum röksemdanna. Því að sjálfsagt má segja um allan
skoðanamismun, að hann gangi „þvert í gegnum“ það mál-
efni, sem hann snertir. Svo var um sérskoðanir Lúters,
Zwinglis og nýrri guðfræðinga, allt þvert í gegn um hóp
af eldri erfikenningum, en um það allt á að mega segja
eins og trúboðinn sagði, að „þess verði næstum því ekki
vart og hafi lítið að segja“, þegar um eining játenda
Krists er að ræða. Þetta hnittilega orðatiltæki „þvert í
gegnum“ er ekki frá honum komið.
Allir geta kallað sig „hinir trúuðu" eða „sanntrúaðir“,
sem til þess hafa áræði. En munu ekki þeir helzt kynoka
sér við því, sem helzt mættu það? Biblíutrúir eru ekki þeir
einir, sem halda fastast við erfiskilning, heldur allir, sem
af alvöru leitast við að skilja rétt og innræta sér anda
hennar.
Allir sem kristna trú játa munu að 70—80 hundraðs-
hlutum — eða hvað til á að taka — vera sammála um
kristilegar trúar og siðferðisskoðanir og ekkert til fyrir-
stöðu, að þeir geti verið eitt, ef þeim væri það jafnmikil
alvara og Kristi sjálfum. Og þótt það væri ekki nema þetta
eina, að „af því munu allir þekkja að þér eruð mínir læri-
sveinar ef þér elskizt innbyrðis". Þar kemst ekki að neitt
„þvert í gegnum". Burt með það. Það var víst tilgangur
ráðstefnunnar í Oxford að iýma því burt, en ekki að finna
það upp.
Ég er víst ekki sanntrúaður, en vildi þó gjarnan vera
eitt með þeim, sem segjast vera það, því að þrátt fyrir allt