Morgunn - 01.12.1950, Qupperneq 13

MORGUNN
91
ég fylgdarveru mína, hvort ég mundi kannast við nokk-
uð af fólki þessu, og sagði hún mér, að þarna mundi ég
kannast við móður mína, og mér til mikillar gleði kom
ég auga á hana skammt fram undan. Ég gladdist stór-
lega af að sjá hana þama eins fallega og ég sá hana á
barnsárum mínum, og þó raunar mikið fegurri í hinu dá-
samlega bjarta bliki, er geislaði um allan þennan bjarta
hóp. Móðir min hélt á einu eða tveim börnum í kjöltu
sér og horfði brosandi til mín. Hún sat í fremstu röð á
tæplega miðju svæðinu, og hlakkaði ég mjög innilega til
að geta talað við hana. En þegar við — ég og leiðsögu-
vera mín — erum komin svo að segja að þessum fagra
skara, var eins og brugðið væri blæju yfir allan hópinn,
og ég hafði ekki meira af móður minni að segja.
Ég spyr nú, hvort faðir minn sé ekki hér. Svaraði föru-
nautur minn því, að hann væri á öðrum stað að þessu
sinni. Nú varð mér litið yfir til hinnar hliðar svæðisins.
það virtist mér hálfhuiið þokukenndri blámóðu, en er ég
hafði virt það fyrir mér um hríð, tók ég eftir mjög skæru
ljósbliki, sem var líkast því, að á skiptist fagurblár logi
og skærhvít birta, er rynni öðru hvoru saman í eitt og
mynduðu marglitt ljósblik, líkast fegursta norðurljósa-
leiftri, þegar það bragar fegurst um stjörnubjarta vetr-
arnótt.
Þar sem ljósbrigðin voru fegurst fannst mér ég allt í
einu sjá eins og sjúkrarúm. 1 því var karlmaður, sem ég
þekkti ekki fyrir víst, en fannst hann minna mig mjög á
konu eina hér í Húsavík. Fór ég að hugsa um, hvort hún
hefði misst nokkurn annan bróður en S., sem hafði and-
azt fyrir nálægt tveim árum. Ég spurði, hverju ljósbrigð-
in sættu um hvílu þessa manns. Leiðsöguvera mín svar-
aði, að þetta væri gert til að endurbæta hvei’skonar lík-
amshrörnun. Úr þessari Ijóslaug kæmu menn heilir og
endurnærðir á líkama og sál. Fann ég þá snögga sveiflu
og titring fara um mig, og samstundis var ég glaðvakandi.
Ég mundi allt greinilega og þakkaði Guði fyrir þessa