Morgunn - 01.12.1950, Blaðsíða 22

100
MORGUNN
yrði á, og lesa úr þvi, sem kynni að koma. Stafaborðið
hafði ég fengið frá Englandi, en það var tréfjöl um 30
centímetra löng. Eftir endilangri fjölinni var pappírsræma
með öllu stafrófinu áprentuðu. Þegar ég fékk þetta borð,
var það að sjálfsögðu aðeins með enska stafrófinu, sem
ekki er nema 26 bókstafir. Okkar stafróf er hinsvegar
með 33 bókstöfum, og lét ég því prenta íslenzka stafrófið
á aðra ræmu og límdi yfir hina. Vegna þess, hve stafimir
voru miklu fleiri, urðu þeir að vera mjög þéttsettir, aðeins
um 7 millímetrar milli stafa (frá miðju á miðju) og þeir
mjög grannir. Var því erfitt að greina þá sundur, og alveg
reyndist mér ómögulegt að hitta nákvæmlega á stafina með
áhaldi þvi, sem átti að benda á þá, en það reyndist eng-
um vandkvæðum bundið fyrir þá, sem stjómuðu hendi
miðilsins. Þetta áhald, sem átti að benda á stafina, var
þannig, að trérammi rann á fjórum hjólum eða smákefl-
um fram og aftur eftir fjölinni. 1 rammanum var gler,
en undir glerinu var strengdur vírspotti. Þegar miðillinn
snerti rammann, þó ekki væri nema með annari hendinni,
fór ramminn af stað og staðnæmdist sem snöggvast
þannig, að vírinn var beint upp yfir stafnum, sem átt
var við. Stafirnir voru svo lesnir upphátt jafnóðum, og
skrifaðir niður, eins og venja er til, þegar svona stafa-
borð er notað.
Jóneis Þorbergsson sat við borðið beint á móti miðlin-
um og sneri stafaborðið rétt fyrir honum, en öfugt fyrir
miðlinum, svo það var lítt mögulegt fyrir miðilinn að
fylgjast með, þegar stafirnir stóðu á höfði fyrir honum,
og stafrófið þar með auðvitað í öfugri röð frá honum séð.
Auk þess sagðist miðillinn ekki sjá stafaborðið nema hálf-
gert í þoku, meðan verið var að nota hendi hans til þess
að færa rammann og þannig að benda á stafina. Líklega
hefði miðillinn alls ekki getað hitt á stafina, þó að hann
hefði verið allur af vilja gerður, þegar svona stóð á, hefði
honum ekki verið stjómað af þeim ósýnilega krafti, sem
þama var að verki.