Morgunn - 01.12.1950, Qupperneq 48

126
MORGUNN
lífinu, kann ef til vill að finnast, að nokkuð mikil áherzla
hafi verið lögð á sannanirnar í þessari frásögu. Og það
er líka rétt, enda er tilgangurinn með frásögninni fyrst
og fremst sá, að vekja athygli á hinum sterku sönnunum,
sem þarna komu fram.
Eins og þið vitið öll, er mikill fjöldi manna, sem þrá-
ir að fá vissu fyrir því, að „maðurinn lifi þótt hann deyi“.
Fyrir slíka menn eru endurminninga-sannanirnar venju-
lega hið eina, sem verulega getur orðið þeim að liði, og
helzt er líklegt til þess að veita þeim þá vissu, er þá vantar.
Síðustu árin hefur mikill f jöldi nýrra félagsmanna bætzt
í þetta félag — þeir skipta hundruðum. Margt af þessum
nýju félagsmönnum eru ef til vill aðeins að byrja að
kynna sér þetta málefni. Þeir eru að leita að sönnunum
fyrir staðhæfingu spíritista um persónulegt framhaldslíf
mannsins eftir dauða líkamans, en hafa ekki enn fengið
þær sannanir, sem þeir telja fullnægjandi. Ef til vill eru
einhverjir hér inni í kvöld, sem þannig er ástatt fyrir.
Síðasta setningin í bréfi hjónanna í Gaulverjabæ, er þau
skrifuðu, eftir að þau höfðu fengið fyrsta bréfið frá lát-
inni dóttur sinni, var á þá leið, eins og þið munið, að allt,
sem þar um ræðir „hafi verið nákvæmlega rétt og þess-
vegna fullar sannanir fyrir þau, og þess vert að fleiri viti.“
Þótt þær sannanir, sem hver einstaklingur getur öðl-
azt persónulega, hafi að sjálfsögðu mest gildi fyrir hann,
eiga menn engu að síður að geta tekið gildar sannanir,
sem aðrir en þeir sjálfir fá, svo framarlega sem slíkar
sannanir fullnægja þeim mönnum, sem fengu þær, og
menn vita, að óhætt er að treysta dómgreind þeirra, og
að þeir skýri rétt frá reynslu sinni.
Þannig er þessu varið á svo fjölda mörgum sviðum
þekkingarinnar í þessum heimi, að við verðum að taka
trúanlegt það, sem aðrir segja okkur. Hversvegna skyldi
það ekki eins vera óhætt, þó að um sé að ræða reynslu
manna á hinu sálræna sviði?
Ég hefi því flutt þessa frásögu nú í kvöld, ef vera mætti