Morgunn - 01.12.1950, Qupperneq 49

MORGUNN
127
að sannanirnar, sem þar koma fram, gætu orðið fleirum
að liði og frekar styrkt en veikt trú þeirra á persónu-
legt framhaldslíf mannsins, eða jafnvel orðið einn áfangi
á leið þeirra að því marki, að öðlast fullkomna vissu í
þessu efni.
Fræguar læknir segir frá.
Lífsgátan sjálf virðist hafa verið vandamálið, sem kyn-
slóðimar hafa frá öndverðu glímt við, allar götur frá
fyrsta morgni mannlegrar tilveru. Og hún er óteljandi
mörgum mönnum hin mikla og óráðna rún enn í dag,
sérstaklega hinum gagnrýnandi mönnum, sem vísað hafa
á bug hinni guðfræðilegu skýringu kristindómsins, sem
órökréttri og óskynsamlegri skýringartilgátu. Hin kristi-
lega rétttrúnaðarkenning leiðir oss óhjákvæmilega að
þeirri ályktun, að skaparanum sjálfum hafi skjátlazt
margsinnis, og að vegna þess, að hann sá ekki fyrir af-
leiðingarnar af því, hafi hann neyðzt til að senda „frels-
arann“ til jarðarinnar til þess að friðþægja og leiðrétta
mistökin.
Um sjálfan mig er það svo, að ég gat ekki sætt mig
við þessar kenningar, þegar í bernsku, og mér var óger-
legt að samræma hugmyndirnar um kærleika Guðs hin-
Um grimma harðstjóra og drottni Biblíunnar. Foreldrar
mínir heyrðu til sértrúarflokki Baptistanna. Þær kenn-
ingar drakk ég í mig með móðurmjólkinni, en frá fyrstu
bernsku minni var eitthvað það innra með mér, sem gerði
uppreisn gegn þessum kenningum. Þetta varð til þess, að
síðar fór ég að kynna mér aðra átrúnaði og trúarbrögð,
unz athygli mín beindist að sálrænu fyrirbrigðunum, sem
veittu mér allt annan lífsskilning og sönnuðu greinilega,
að maðurinn lifir líkamsdauðann.
Þá sannfærði spíritisminn mig ennfremur um, að marg-
ar frásagnir Ritningarinnar eru líkingamál, en segja alls