Morgunn - 01.12.1950, Qupperneq 57

MORGUNN
135
um eigi að siður látnir taka við varðþjónustunni. Ástand
okkar og umhverfið var allt þannig, að við gátum ekki
einu sinni bölvað því. Við vorum báðir orðnir örmagna,
blautir og skjálfandi í krapahríðinni, sem stöðugt dundi
á okkur, og ekki bætti það úr, að við vorum báðir glor-
hungraðir og höfðum enga matarögn meðferðis. Við höfð-
um heldur engin eldfæri, og verst af öllu var, að við
gátum ekki einu sinni kveikt okkur í pípu og hvergi setzt
niður á þurran blett. Oft höfðum við orðið að þola margs-
konar óþægindi og erfiðleika, en aldrei átt jafn ömur-
lega ævi og nú.
Nokkurir klukkutímar liðu, en ég fann að einhver ein-
kennileg breyting var að færast yfir mig. Ég var vel vit-
andi um sjálfan mig, hef máske aldrei hugsað skýrar en
að þessu sinni, en tók nú eftir því, að ég var utan við
minn eigin líkama, að hið raunverulega sjálf mitt, per-
sónuleiki, andi, eða hvaða orð, sem þér viljið nota, þetta
allt, sem var ég sjálfur, hafði flutt sig út fyrir jarðnesk-
an líkama minn. Ég horfði með hálfgerðu kæruleysi á
þennan khakiklædda líkama, vanlíðan hans og ástand, þó
að mér væri hinsvegar fyllilega ljóst, að þetta var minn
eigin líkami, en ég skeytti ekki vitund meira um hann
heldur en hann tilheyrði einhverjum öðrum, þrátt fyrir
hið nána samband, sem ég virtist eigi að síður hafa við
hann þessa stund. Ég vissi, að honum leið frámunalega
hla, að hann var kaldur og blautur, en ég sem andi,
fann ekki til neins slíks.
Einkennilegt kann það að virðast, að mig furðaði ekki
hið minnsta á þessu, allt þetta virtist mér vera svo eðli-
legt og sjálfsagt, alveg eins og allra ólíklegustu hlutir
geta gerzt í draumaskynjunum okkar, án þess að slíkt
veki okkur minnstu undrun, en það var aðeins fyrst nokk-
uru eftir að þetta hafði komið fyrir mig, að ég gerði mér
fyllilega ljóst, að ég hafði hlotið einhverja þá dásamleg-
ústu reynslu, sem mér hefur fallið í skaut á ævi minni.
Morguninn eftir hafði félagi minn orð á hátterni mínu,