Morgunn - 01.06.1962, Qupperneq 24

20
MORGUNN
mögulegur er, fyrr en tekizt hefur að veita lífsorkunni í
þann farveg, sem heilbrigðu manneðli er áskapaður. Lífs-
orkan er fjölþætt í eðli sínu og er kynorkan einn þátt-
urinn í þeim kaðli, hvorki óhreinni né ómerkari en hinir.
Kynlífskúgun hefur í för með sér kúgun allrar lífsork-
unnar. Kynlífsdýrkun bindur hana alla, þar sem aðeins
einn þátturinn á með réttu heima.
Sublimation nefnist það, þegar kynlífsþátturinn er með
skynsamlegri viljaákvörðun samkvæmt dýpri hvöt van-
inn (ekki kúgaður) til þjónustu við annað markmið.
Tvennt hið fyrra ásamt tilraun til hins þriðja getur verið
samtímis í sama manni. Því meiri sem sýndarmennskan
verður, því fleira þarf að loka úti og varpa frá sér til að
viðhalda hinu hrokafulla sjálfsáliti, skugginn dökknar og
þykknar. Lífið á yfirborði hnattarins verður grátt, lit-
laust og sjúkt, af því að hvorki sér til sólar né annarra
himintungla. Lífsnautn mannsins hverfur æ meira í gráa
þoku, leiðindadrunga, sem hann hefur sjálfur enga hug-
mynd um af hverju stafar.
Undarlega heimsk virðist mannskepnan vera, að vilja
kaupa blekkinguna svo dýru verði. Þetta ástand sam-
svarar því, sem í kristnum trúarbrögðum er nefnt „ánauð
syndarinnar", og er ráðið hið sama í sálfræði og trúar-
brögðum: að lúta Sannleikanum í auðmýkt og sækj a þang-
að styrk til að horfast í augu við skuggann, viðurkenna
villu sína, leyfa því rétta manneðli, sem útskúfað var
vegna sýndarmennskunnar, að vera meðvitað, svo að því
gefist kostur á að taka tamningu og verða að gagni í stað
þess að vinna gegn meðvitundinni. Síðan þarf að hafa
vakandi auga, fyrst og fremst á tilhneigingunni til að
vilja sýnast, svo að henni gefist ekki nýtt tækifæri til að
hrokast upp í nýrri tegund sjálfsblekkingar, svo sem t.
d. trúhræsni eða öðrum sýndardyggðum. Sjálfsblekking
mannlegs hroka (hver er svo hrokalaus, að hann viður-
kenni tilvist hans í sjálfum sér?) er nefnilega sjálf höf-
uðsyndin og versti bölvaldurinn, jafnt í sálfræði og trú-