Morgunn - 01.06.1962, Síða 64

60
MORGUNN
Annað fyrirbrigðið, sem þarna gerðist, var það, að í
ljós kom litla veran, sem hún hafði séð á tveim fundum
fyrr. Vegna þess að veran hafði áður verið hjúpuð út-
frymisefni um munn og höku, hafoi Fl. Marryat í gamni
kallað hana „litlu nunnuna sína“. Nú stóð hún þarna enn
og beindi björtum augum að skáldkonunni, sem stóð þétt
við tjaldið. Miðillinn lét í ljós ógeð á þessari litlu veru, og
Fl. Marryat undraði sig á því.
Eftir að þessum fundi var lokið, spurði hún miðilinn,
hvernig á því stæði, að hún hefði látið í ljós ógeð á þess-
ari litlu veru, en miðillinn, ungfrú Cook, svaraði: „Ég
get naumast sagt yður það, frú. Ég veit sjálf bókstaflega
ekkert um, hver litla veran er. En andlit hennar er ekki
rétt skapað. Það er eitthvað að munninum á henni. Ég er
hrædd við hana.“
Við þessi orð setti Fl. Marryat hljóða. Þegar hún kom
heim, skrifaði hún ungfrú Cook og bað hana að spyrja
andaleiðtoga sína, hver litla veran hefði verið. Ungfrú
Cook svaraði óðara: Ég er búin að spyrja að þessu, en ég
fæ ekki annað svar en það, að litla veran, sem þér spyrjið
um og fram kom á fundinum, sé lítil stúlka í mjög nánu
sambandi við yður.“
Fl. Marryat gat ekki fengið sig til að trúa því, að „litla
nunnan" væri framliðna telpan hennar. Hún reyndi mið-
ilssamband heima hjá sér, en það mistókst. í einni anda-
orðsendingunni var við hana sagt: „Það er ekki vegna
þess, að litla dóttir þín sé of hrein, að henni tekst ekki
betur að nálgast þig, það er vegna þess að hún er of veik-
byggð. En henni mun takast að tala við þig. Hún er ekki
í himnaríki."
Vegna þess, hve lítið skáldkonan var enn kunnug sál-
rænum málum, vakti þessi staðhæfing, að barnið hennar
væri ekki í himnaríki. henni angur og gremju. „Ég gat
alls ekki trúað því — skrifar hún — að litla barnið mitt
væri ekki í fullsælunni guðlegu. Ég var enn ekki búin að
læra þau sannindi, að andinn verður að ganga í gegnum