Morgunn - 01.06.1962, Side 84

80
MORGUNN
Mitt í blóðsúthellingunum, ringulreiðinni, vígdununum,
hafa einnig þeir heyrt hvatninguna um Einingu! Einingu!
Einingu! Og þess vegna hafa þeir nú, hvaðanæva að úr
heiminum, tekið höndum saman um að ryðja veg þeim
friði, þeirri samheldni, sem mannkynið hefir þráð í þús-
undir ára og ætti að gera oss auðveldara að lifa.
Þetta var fyrsta hugsunin, sem vaknaði með mér, þeg-
ar mér var sagt frá því, að þetta allsherjar kirkjuþing
yrði háð. Næsta hugsunin var sú, að mig mundi langa
til að ávarpa þetta þing, bjóða það velkomið. Því að hversu
sem fara mundi um framkvæmdina, væri hugmyndin svo
stór og djörf, að hún verðskuldaði að henni væri heils-
að sem árroða bjartari daga.
Vill þingheimur leyfa mér, að segja meira frá lífi og
starfi ungu konunnar, sem bjargaðist? Viðfangsefni henn-
ar varð hið sama og bíður þessa kirkjuþings, þótt með
öðrum hætti yrði.
Ég játa það, að með titrandi hjarta las ég sögu henn-
ar og íhugaði. Mér fannst ég vera að lesa mál, sem letr-
að væri fingrum sjálfs Guðs, mál, sem ætti að leiða,
vekja, hugga, og mál, sem þetta þing ætti að þekkja og
lesa.
Fyrst vil ég vekja athygli á því, að ungu, amerísku
konunni, önnu Spafford, var boðskapur raddarinnar á
hinni ægilegu nótt, boðskapur frá Guði, — Guðsorð. Það
hvarflaði ekki að henni að segja við sjálfa sig eftir á:
þetta hefir verið óráð, sjálfsblekking. Hún le.it á þennan
boðskap einfaldlega sem skipun frá Guði, köllun, sem
hún ætti að gera að veruleika.
Þó liðu nokkur ár áður en hún færi að hefjast handa.
Hún var beygð af sorg eftir börnin sín. Tvær dætur
bættust henni í heimilið, en sorgin bjó henni enn í hjarta.
Að lokum sannfærðist hún um það, að huggun mundi
hún ekki hljóta fyrr en hún hefði þrek til að helga líf