Morgunn


Morgunn - 01.06.1967, Blaðsíða 25

Morgunn - 01.06.1967, Blaðsíða 25
MORGUNN 19 legum rannsóknum á þessum sviðum, en lætur sér nægja að halda að mönnum röngum og úreltum erfikenningum, sem hugsandi menn eru löngu hættir að leggja nokkurn trúnað á. Dr. Wickland hefur, fyrir eigin reynslu og rannsóknir, gjörsamlega sannfærzt um það, að sál mannsins lifi af lík- amsdauðann, og að hún geti, þegar hagstæð skilyrði eru fyrir hendi, náð sambandi við þá, sem lifa hér á jörð. Og jafnframt hefur reynsla hans, og þeirra hjónanna, sannfært þau um það, að það sé beinlínis hættulegt fyrir menn að vanrækja að hugsa um þessi mál og gera sér ljósa grein fyrir þeim möguleika, sem þau hjónin raunar telja vera óyggj- andi staðreynd, að líf sé að loknu þessu. Að láta þetta með öllu undir höfuð leggjast, geti og hljóti að valda þeim óþæg- indum og vanlíðan, einkum fyrst eftir dauðann, og gera þeim margfalt erfiðara að átta sig á þeim umskiptum, sem orðin eru. Þessu til sönnunar tilfærir hann í bók sinni mörg dæmi. En ég verð að láta nægja hér að segja aðeins frá einu þeirra. Ég stytti frásögnina allmikið, án þess þó að raska að nokkru meginefni hennar. „Fyrir nokkrum árum áttum við hjónin góða vinkonu, F. W. að nafni. Hún bjó þá í New York og var gift manni, sem henni þótti mjög vænt um. Þau voru hamingjusöm og lifðu heilbrigðu og farsælu lífi. Að einu leyti var þó viðhorf þeirra mjög ólíkt. Frúin var áhugasöm um andleg mál og mjög hlynnt spritisma, en um hann gegndi allt öðru máli. Hann var efnishyggjumaður i húð og hár, taldi sig trúleys- ingja og kvaðst vera sannfærður um, að öllu væri lokið í dauðanum, og allar kenningar um framhaldslíf og samband við látna menn væri hégóminn einber. Um þetta viðhorf sitt ræddi hann stundum við konu sína og sagðist vera staðráð- inn í því að fyrirfara sér, ef hann missti hana, því þá væri hfið sér einskis virði framar. Og hann réði henni til að gera það sama, ef hann dæi á undan henni, og vildi jafnvel taka af henni loforð um að gera það. En hún færðist eindregið undan að gefa slíkt loforð. Nú ber svo við, að maður hennar veikist skyndilega og
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108
Blaðsíða 109
Blaðsíða 110
Blaðsíða 111
Blaðsíða 112
Blaðsíða 113
Blaðsíða 114
Blaðsíða 115
Blaðsíða 116
Blaðsíða 117
Blaðsíða 118
Blaðsíða 119
Blaðsíða 120

x

Morgunn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunn
https://timarit.is/publication/668

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.