Lindin - 01.01.1938, Blaðsíða 39

37
L I N I) I N
að gera. Hann tekur það hezla úr báðum. Arfurinn
að heiman var of dýrmætur til þess, að hægt væri
að kasta honum, og átti þess auk allt of mikil ítök
í honum til þess að hægt væri að ganga frá honum,
en hinn nýi boðskapur Channings var óneitanlega
heillandi fyrir hinn öra og gáfaða sannleiksleitanda.
Sr. Matthías fellir úr og hræðir saman tvær stefnur,
sem virtust halda sína leið hvor. Þannig kemur hann
heim til safnaða sinna sem nýr maður, en þó í sár-
um. Það setjast að honum kvíði og efasemdir annað
veifið. Ekki um það, að guð sé ekki til, eða að mað-
urinn lifl ekki eftir líkamsdauðann. Nei. Heldur
um hitt, hvernig hann fái bezt samrýmt hinar ólíku
skoðanir og komið fram fyrir söfnuði sína með það
hezta frá háðum, en særa þó engan né hneyksla.
Þetta mun hafa verið meira en annað, sem olli kvíða
hans og hinum hvimleiðu »köstum«, sem hann talar
um að hann fái öðru hvoru, svo og viðtekinn arfur
frá föður hans, sem var m jög veikgeðja. En sem frek-
ari skýringu á hinum tíðu kvíða- og vantrúarköstum,
sem hann nefnir, hygg ég að fmna megi í því, hve
ríka samiið hann heflr með öllu líðandi og þjáðu, en
finnur sig hinsvegar ekki megnugan þess, að bæta úr
því mikla böli, sem hann lítur alltof víða.
Mannlífsmeinin eru svo mörg og ægileg, en mað-
urinn getulítill og veikur, enda þótt hann vilji vel.
Það er sárt að horfa á bölið allt í kringum sig og
langa til að bæta úr því, en geta það ekki. Það fær
á sál hans. Út frá þeirri tilfinning er hann til orðinn
sálmurinn fagri, sem hann kallar »Barnabæn«. Hann
brennur af barnslegri þrá eftir að líkna og græða,
styðja og vísa á rétta leið þeim, sem fara villir vega.
Hann biður:
»0, faðir, gjör mig lítið ljós
um lífsins stulta skeið