Lindin - 01.01.1938, Qupperneq 77

L I N D I N
75
um, sem engum jötni væri ætlandi, 1) sjá fyrir eigin
gamalmennum fyrra mannsaldurs, 2) sjá fyrir sér,
3) sjá fyrir börnum sínum, 4) safna fyrir sig í ell-
inni, 5) að sjá fyrir öðrum, og það einhleypum, í
þeirra elli, 6) bera uppi ríkisbúskapinn með hátollum
á hverjum bita og sopa. — Hvernig getur þetta
gengið, svo að ósköp eigi af hljótist. Mæðurnar, sem
harnauppeldið mæðir mest á, eiga að hafa þessi störl'
öll: 1) vinna fyrir börnunum með manninum, 2) stýra
mannmörgum heimilum, 3) vera mæður barnanna
og annast um þau til góðs uppeldis á allan bátt. —
IJað er máske veglegt að vera þrefaldur embættis-
maður, en ljóminn fer hér af, þegar jæss er gætt, að
móðirin'og lnismóðirin fær ekki grænan evri í laun
fyrir sitt óþrotlega erfiði. Það er staðreynd, að móð-
irin er eina manneskjan í jjjóðfélaginu, sem vinnur
ekki aðeins kauplaust fyrir börn sín, heldur reytir af
sér hverja spjör, er hún kann að ha'fa átt. Það er nú
að verða algengt í bæjunum, að barnlausar konur
geta fengið upp í 3—4 þús. kr. laun í opinberum
stöðum. Eignist þær svo 3—4 börn, og ætli þær sjálf-
ar að annast þau, sem góðar mæður, missa jjær hið
launaða starf og fá ekkert í laun fyrir að annasl
börnin. Það er því eðlilegt, að fólk fýsi ekki nú á
dögum að eiga börn. Jú, það ber nokkuð á slíku í
vaxanda mæli, sem eðlilegt er. Skiljanlegt er því, að
kvenfrelsisbaráttan hafi beinst að því að koma kon-
unni út af heimilunum og í opinber störf. Ivvenrétt-
indabaráttan hefir að mörgu leyti verið l)arátta um
það að frelsa konuna frá að verða hin innilokaða,
kúgaða, kauplausa, lítilvirta og bláfátæka móðir.
Og þetta er ekki nóg. Það er amast við barna-
fólkinu. Stundum liggja fjölskyldurnar á götunni og
húsin virðast ekki nema fyrir harnlaust fólk. Loks er
hrúguninni dembt upp á hanabjálkaloft eða niður í
koldimma, raka kjallara. Þjóðfélag, sem ekki ætlar