Lindin - 01.01.1938, Qupperneq 94

92
L I N D I N
detta í hug að sækja um svona afskekt prestakall
norður á Ströndum — og hvort ég eigi vissi, að
næsta lítill menningarhragur væri enn kominn á
Aðalvíkinga, og að þeir hefðu orð á sér fyrir að leika
presta sína heldur grátt, stríddu þeim, trássuðust við
að greiða lögboðin gjöld, væru ókirkjuræknir o. s. frv.?
— Jú, eitthvað slúður hefði ég nú lieyrt um þetta,
en því gæfi ég engan gaum; legði eigi eyrum við svona
fleipri. En það voru líka góðir og mætir menn, sem
vel til þekktu, svo sem faðir minn sálugi, Arni
kaupmaður Jónsson o. fl., sem kváðu þetta slúður á
engum rökum hyggt. lig skyldi því hiklaust sækja
um Aðalvíkina, því þar væri áreiðanlega gott að vera.
»Sá veit gerst, sem reynir«. Ég flutti svo til Aðal-
víkur, og er nú búinn að dvelja hjá þeim l'ull 33 ár,
eða mestalla mína prestskapartíð, og mig iðrar þess
ekki, heldur tel mig lánsmann að hafa komist þang-
að. Og minn dómur um Aðalvíkinga, óvilhallur og
svo réttur og sanngjarn, sem mér er frekast unnt að
fella, er sá, að ég get ekki ákosið mér betri sóknar-
börn en þá. Aðalvíkingar hafa jafnan reynst mér
hinir alúðlegustu og drengilegustu í öllum okkar við-
skiftum. Þeir hafa verið kirkjuræknir í besta lagi,
eftir því sem gerisl nú í seinni tíð í söfnuðum vorum,
og þótt nokkuð skorti á, að þeir ræki kirkjugöngur
nú á síðari árum svo sem fyr á tímum tíðkaðist, þá
stafar það engan veginn frá áhugaleysi eða hnignandi
trúarlífi, heldur hinu, að nú eiga menn svo miklum
mun óþægilegra með að rækja kirkju sína en áður,
þar sem nú nálega allir hændur eru orðnir einyrkjar,
sem eiga hartnær ómögulegt með að missa sjálfa sig
frá hinum síaðkallandi heimilisstörfum, þó það sé
eigi nema rétt að bregða sér til kirkju. — Það sé
íjarri mér að vilja mæla hnignandi kirkjugöngu og
tíðasókn hót, en hitt er þá og einnig fjarri mér, að
vilja ekkert sanngjarnt tillit til þess taka, hve óhægt