Lindin - 01.01.1938, Qupperneq 96

94
L 1 N D I N
greiðslu gjalda fyrir önnur aukaverk, svo sem skírnir,
greftranir og giftingar. Þessa sögu hefi ég nú að
segja, og hún er sönn, og hún ætti að geta talað
sínu máli um það, hvorl Aðalvíkingar muni vera
mjög skuldseigir við presla sína. Skyldu nú ann-
ars margi'r prestar hafa svona sögu að segja úr söfn-
uðum sínum? Er hér ekki miklu fremur um hrein-
ustu fyrirmynd að x-æða upp á skilvísi. — Nei, skil-
vísari rnenn er tæplega unnt að hugsa sér en Aðal-
víkingar jafnan hafa reynst mér.
En nú mælti spyrja: Hvei'nig hefir þá sá orð-
rómur lagst á, að Aðalvíkingar séu skuldseigir og
trássist við að greiða lögákveðin gjöld prestum sínum?
Já, því er ekki vandsvarað. Gátan sú er auðráðin.
Þegar séra Snorri, síðar pi’estur að Húsafelli, var
prestur á Stað í Aðalvík, voru stói’bokkar miklir á
Ströndum, svo sem Hallur á Horni, Hallvarður gamli
o. fl. — Þessum stórbokkum lenti skjótt saman við
Snorra prest, og voru oft ófagrar kveðjur, er þeirra
fóru á milli. Allir þóttust þeir vei’a eða voru taldir
göldróttir, og gerðu hvorir öðrum ýmsar skráveifur
til ama og hnekkis, og þar á meðal það, að leika
prest svo liart sem þeir sáu sér fært, stríða honum,
egna hann upp, þverskallast við að greiða honum
gjöld sín o. s. lrv. — Og eins og oft vill verða, urðu
svo fleiri til að feta í fótspor þessara ribbalda. Snorri
prestur var stórbrotinn og vildi ógjarnan láta hlut sinn.
Og þannig myndaðist stríð og fullkomin óvild milli
prests og hluta safnaðarins. — En svo, er séra Snorri
flutti að Húsafelli, og liinir gömlu ribbaldar voru úr
sögunni, var þessum ertingum og stríði þegar með
öllu lokið. Og síðan liefir samkomulag Aðalvíkur-
presta og safnaðarins jafnan verið hið ákjósanlegasta.
En nú má spyrja: Hvers vegna eimir þá eftir af
þessum orðrómi enn? Það er af því, að prestakallið
er dálítið afskekt og ÚL af fyrir sig, en prestar, er