Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1944, Side 132

Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1944, Side 132
110 TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA söng þess. En aðeins náttúruradd- irnar létu til sín heyra, og núna færðu þær henni frið í huga. Og þessa stundina var hún ein af huldukonunum, sem vildi ekki láta mennina sjá sig né vita um hugsanir sínar. Hún hugsaði um þessar skrítnu huliðsheima sögur og það, að allir lifa meira og minna í huliðsheimum hugans, og eiga þar ýmist, bjarta og víða veröld, eða dimma og dapra heima. Skáldin, sem kveðið höfðu ásta- og ljúflingsljóð fyrir munn huldufólksins, höfðu ort sér til hug- arléttis, því ljóðabrotin voru seiðandi og fögur, hreimþýð eins og streng- leikar og töfruðu menn inn í dul- kenda fegurðarveröld. Þessi ásta- ljóð barna gróandans létu ljúft í eyr- um. Ef hún hefði getað kveðið, þó ekki væri nema eitt huldukonuljóð, hefði það létt henni fyrir hjartanu, en um það var nú ekki að ræða, og nú loksins gat hún brosað. Hún var að jafna sig og það hafði verið henni hugfró, að koma í hamrakirkjuna og hlusta á raddir jarðarinnar. Nú treysti hún sér til að fara heim og segja fólkinu fréttirnar. Um leið og hún stóð á fætur, varð henni litið inn í dálitla holu í bergstallinum, þar lá brotin kúskel, sem einu sinni hafði verið mikið djásn í hennar augum, og hún hafði grátið sárt, þegar skelin brotnaði, en svo hafði hún gleymt henni. Hún tók skelina og vóg hana í hendi sér og hugsaði: það sama verður með kirkjusmiðinn, einn góð- an veðurdag verður hann mér gleymdur með öllu. En í sömu and- ránni stóð hann í kirkjudyrunum og í svip hans og augum las hún með leifturhraða erindi hans. En hún stóð þarna eins og frosin í sömu sporum með kúskelina í hendinni og svo miklum hjartaslætti, að hún studdi sig upp við bergið. Augu þeirra mættust og hann sagði lágt og röddin skalf lítið eitt: “Rannveig. eg er kominn til að biðja afsökunar á því, sem eg sagði við þig í kirkjunni í dag, um kvensætið og gestrisnina á Felli. Ef þar getur ekki verið um neina skuldskeyting að ræða, hefir almanna rómurinn og svo margt, sem presturinn gaf í skyn um trúlofun ykkar, við ekkert að styðjast. En eg hefi hagað mér eins og flón í alt sum- ar og átti fyllilega skilið augnaráð- ið, sem þú gafst mér í kirkjunni í dag.” En í kirkju huldufólksins höfðu svo allar sakir þeirra á milli jafnað sig. — ----- Þegar Veiga kom inn til hennar í kvöld og kynti henni piltinn sinn, höfðu augu þeirra ljómað, og hún hafði horft á þennan unga mann á sama hátt og afi hennar hafði horft á hana í kirkjudyrunum í fellinu. Það ljós vildi hún ekki, að neinn reyndi vísvitandi að slökkva í augum Veigu- Rannveigu gömlu varð litið a klukkuna hún var að verða tólf, 1 sama bili byrjuðu gufuflautur borg- arinnar að blása, árið var liðið og annað byrjað. Hún tók Nýja-testa- mentið af borðinu við rúmið sitt og sló því opnu. Það var fastur siður hennar á nýársnótt, og hún las nu fyrstu orðin, sem mættu augum henn- ar: “En þá er þetta þrent, trúin, von- in og kærleikurinn varanlegt, en af þessu er kærleikurinn mestur.” Og gamla konan hugsaði: Þarna ei svarið. Kærleikurinn er hámark líís' ins og gengur í erfðir frá kynslóð til
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104
Side 105
Side 106
Side 107
Side 108
Side 109
Side 110
Side 111
Side 112
Side 113
Side 114
Side 115
Side 116
Side 117
Side 118
Side 119
Side 120
Side 121
Side 122
Side 123
Side 124
Side 125
Side 126
Side 127
Side 128
Side 129
Side 130
Side 131
Side 132
Side 133
Side 134
Side 135
Side 136
Side 137
Side 138
Side 139
Side 140
Side 141
Side 142
Side 143
Side 144
Side 145
Side 146
Side 147
Side 148
Side 149
Side 150
Side 151
Side 152
Side 153
Side 154
Side 155
Side 156
Side 157
Side 158
Side 159
Side 160
Side 161
Side 162
Side 163
Side 164
Side 165
Side 166
Side 167
Side 168
Side 169
Side 170
Side 171
Side 172
Side 173
Side 174
Side 175
Side 176
Side 177
Side 178
Side 179
Side 180
Side 181
Side 182
Side 183
Side 184
Side 185
Side 186
Side 187
Side 188
Side 189
Side 190
Side 191
Side 192
Side 193
Side 194
Side 195
Side 196
Side 197
Side 198
Side 199
Side 200
Side 201
Side 202
Side 203
Side 204
Side 205
Side 206
Side 207
Side 208
Side 209
Side 210
Side 211
Side 212

x

Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga
https://timarit.is/publication/895

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.