Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1961, Síða 75

SÉRA BJARNI GIZURARSON
57
ull er nú hún tekur að tæta,
tirjur mínar laga og bæta.
Ásta til skal berja barn.
15. Vafagepillinn verður að manni,
veit ég það með fullum sanni,
ef náir að togna nokkuð meir,
tekur hann nú að tóna að rollum
og tutla hárið af þúfukollum.
Bjúgur kálfur er betri en þeir.
16. Allt er fyrir mig kastað klungri,
kann ég ei fyrir ánauð þungri
mitt að reikna rauna far.
Það ég hefi í 13 árin
þessi um bundið kaun og sárin.
Bágt er að róa einni ár.
17. Sárlega hefur sauði mína
svikull refurinn gjört að pína,
þetta að einu flestallt fer,
tala ég fátt um fellir kinda
feikna hríðir og skaðavinda.
Enginn tekur af sjálfum sér.
18. í fyrra sumar í fjörðinn mjóa
fór ég heiman og vildi róa
hugði víst að hafa þar töf
ábatinn var rýr í rugum,
róið var ekki úr landa bugum.
Svipul er einatt sjóargjöf.
19. Færleiks lán ég fékk með þraut-
um,
og fulla byrði af þorski blautum,
þaðan ég lagði þegar í ár
missti ég allt fyrir bergið bláa,
bæði klárinn og fiska hráa.
Ei er ferðin öll til fjár.
20- Kann ég ei[gi] kindur að sorga,
klárinn Skal ég að fullu borga
aftur að vori ef ég get
þó eg eftir strípaður stæði,
stunda ég lítið þessi gæði.
Sá hefur nóg sér nægja lét.
21. Allmargt hefur yfir mig gengið,
oft hef ég með fisk og slengið
lallað heim og lýsið kramt,
komizt á flot í vötnum víða
veðrin hitt og kuldann stríðan.
Sá einn veit sem reynir ramt.
22. Bar ég eitt sinn bagga úr fjörð-
um,
brast á veður á Sandaskörðum
sýndur dauði og sá ég það
fannst ég þá í flóði snjóa
farið var skinn úr hverjum lófa.
Hjálp er manni mönnum að.
23. Aftur þá í Áreyjatindi
yfir mig sló þeim mikla vindi,
kominn var í klettinn hátt
þaðan ég fauk sem flygi tundur,
fóru þá rifin þrjú í sundur.
Oftast segir af einum fátt.
24. Af danska skipinu datt ég illa,
drukkinn mjög og hugði að stilla
drengi tvo sem deildu þar.
í höfuðið sló mig heimskur
klunni
ég hraut fyrir borð og niður að
grunni.
Til fagnaðar ekki flasið var.
25. Skaut mér upp hjá skipinu
aftur,
skyn var burt og limanna
kraftur,
lífs sá engin merki á mér,
settu þeir í mig gogginn gilda,
gekk úr þjóinu máttar spilda.
Voðinn nærri ætíð er.
26. Átti ég í Skrúðnum einn að síga
ofan í bjarg og láta hníga
fuglakindur á frónið salt,
festin brast og fór sem kunni,
faðma tólf að sjálvar grunni.
Firra er lánið fjörinu allt.