Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1961, Side 76

58
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
27. Þá hef ég komið í kreppu versta,
kviðurinn hafði tekið að bresta,
margir sögðu ég mundi ei nást,
drógu þeir mig úr drafnar sundi,
dult var þeim ég lifna mundi.
Margur dó sem björgin brást.
28. Brotnað hef ég á báðum fótum
í Búlandstindi furðu ljótum,
ungur var ég að aldri þá.
I Papeyju seinna hætt nam
hrapa,
hefi ég reynda þrjá skiptapa.
Margt hefur drifið dagana á.
29. TJti lá ég ellefu sinnum
er það flestum lengst í minnum
gekk þá veðrið grimmt og strítt,
allt burt kól þá eyrað hægra,
af komst ég með nafnið frægra.
Oft voru staddir lýðir lítt.
30. Á Öxi féll ég áður af baki,
ætíð var ég í þessu hraki,
fór úr liði á fingrum tveim,
undarlega ég augað missti,
út hrökk það með skógakvisti.
Annarri býður eymdin heim.
31. Ýmsir hafa mig drengir dárað,
dregið að mér og vísur párað,
haft í kímni hrakföll mín,
þó mig stríði á þessi vandinn,
þeir hafa líka ratað í sandinn.
Sérhver finnst í fletinu sín.
32. Nýlega lukti ég landskuld mína,
lét þá sækja vogina sína
húsbóndinn og hélt á loft,
meinti ég sízt við nögl að kanta
en nítján merkur sagði hann
vanta.
Bregst því manni ætlun oft.
33. Ofan í kaupstað á ég að skotta,
og útvega þar til tveggja potta
vínið það sem brennt er bezt,
ala svo lambið árs um hringinn
er ég þá laus við smérbitlinginn.
Vesalan dregur fisið flest.
34. Fæ ég ei heima hreysið lengur,
hvörnin sem það nú til gengur
að fái ég hælið fyrir jól.
Hamingjan má nú hugsa um
þetta,
hún hefur margan stein og
kletta.
Ekki er undir einum skjól.
35. Bæklaður er ég allur orðinn,
enn ég þyrfti að halda í sporðinn
fyrir mér greiða margir menn.
Væri mér holl og hlýðin snótin,
hvorugan skyldi ég gefa upp
fótinn.
í kolunum lifir lengi enn.
36. Ærnar tólf og ein er kýrin,
átján lömb, en reiðardýrin,
hafa þau aldrei heppnazt mér.
Heylaust kot og bágt til bjarga,
bónfjöldi og skuldin marga.
Lítið betra en ekkert er.
37. Þó hafi þeir af mér heimtað
skattinn,
hef ég þá orðið verri en skratt-
inn.
Stundum í hið illa skerst.
Lögun mín er eftir efnum,
en álnir fáar á hreppastefnum.
Argur er sá sem öngu verst.
38. Ég skal bjóða beint til öðrum
að búa so með litlum fjöðrum,
og reyna það sem ég hefi átt.
Hata ég jafnan húsgangsveginn
honum þó verði margur feginn.
Skár er að vera skorinn í smátt.
39. Þó á mig falli aldur og héla
aldrei skal ég frá neinum stela,
inni ég þetta ei með kals.
Þó hún sé heldur þung í sinni,
þá er hún fróm að ætlun minni.
Að vísu er öngum varnað alls.