Læknablaðið - 15.10.1949, Qupperneq 8

22
LÆKNABLAÐIÐ
legar eSa vandasamar aðgerðir
og átti jafnan mikinn kost
góðra bóka og tímarita í lækn-
isfræði, er hann las kostgæfi-
lega. Hann fór einnig oft utan
til þess að fylgjast með nýj-
ungum á sviði skurðlækninga
í ýmsum löndum og átti jafnan
verkfæri og áhöld af nýjustu
og beztu gerð og sparaði aldrei
ti! kaupa á þeim. T. d. má
nefna, að rafknúna beinsög átti
hann allsnemma og ýmsan út-
búnað við erfið beinbrot, sog-
útbúnað, Bambustæki (fyrir
transurethral resection), efna-
skiptatæki, diathermiatæki o.
m. fl. auk þess sem hann útveg-
aði sjúkrahúsinu ýmis nauö-
synleg áhöld og útbúnað eftir
kröfum tímans. Allt þetta átti
vafalaust sinn þátt í því, hversu
,,heppinn“ skurðlæknir hann
var. Árvekni og samvizkusemi
Matthíasar heit. gagnvart
sjúklingunum var frábær.
Hann var ávallt viðbúinn, jafnt
að nóttu sem degi fram að því
síðasta, og sýndi það hvað bezt
hversu alvarlega hann tók
starf sitt. En ein sönnun þess
og einkennandi fyrir Matthías
heit. var sú, að hann virtist líta
á sérhverja skurðaðgerð sem
einskonar heilaga athöfn. —
Hann, sem sjálfur var svo gam-
ansamur og léttur 1 lund, þoldi
ekkert óþarfa tal og því síður
glens á meðan á skurðaðgerð
stóð, og eitt af hans síðustu
verkum í þessu lífi var það, að
koma með fallegt prentað
spjald, er hann hengdi upp í
aðalskurðstofu spítalans með
hinni kunnu áletrun: Presento
œgroto taceant coilloquia effug-
iat risus, dum omnia dominat
morbus.
Matthías heit. hafði mikinn
áhuga á uppfræðslu yngri
lækna og læknanema og var
sjálfur prýðilegur kennari. Hin
óvenjulega skarpa athugunar-
gáfa hans og mikli „common
sens“ voru góðir kennaraeigin-
leikar, og þar við bættist svo
hin mikla reynsla hans. Fáir
kunnu betur að greina aðalat-
riði frá aukaatriðum og kom-
ast fljótt að kjarna hvers við-
fangsefnis.
Hann hafði fram á allra síö-
ustu ár fasta aðstoðarlækna á
spítalanum, sem jafnframt
urðu lærisveinar hans og fengu
mikla reynslu og þjálfun í sam-
starfi við hann.
Matthías heit. var skipaður
prófdómari við læknapróf (ex
officio) í Háskólanum 1918 og
gegndi því starfi til æviloka.
Hann tók einnig að sér ókeypis
tiisögn stúdenta í handlæknis-
vitjun árið 1927. Bauð Háskól-
inn honum síðar prófessors-
nafnbót, en hann baðst undan
þeim heiðri.
Hann ritaði og talsvert um
ævina, aðallega um læknis-
fræðileg efni. Auk ýmissa
greina, er birtust í Læknablað-
inu, ritaði hann um sullaveiki