Skessuhorn - 17.12.2014, Side 74

74 MIÐVIKUDAGUR 17. DESEMBER 2014
Spjallað við Hildigunni Jóhannesdóttur forstöðukonu dvalarheimilis aldraðra í Stykkishólmi
Hjúkrunarforstjórinn elskar eyjalífið á Breiðafirði
Breiðafjarðareyjar hafa verið gjöf-
ular um tíðina. Enn eru margir sem
stunda nytjar í eyjunum þótt heils-
árs búseta sé aflögð í þeim flest-
um. Það er aðeins í Flatey þar sem
enn er búið allt árið á tveimur býl-
um. Á öðru þeirra,í Krákuvör, ólst
upp Hildigunnur Jóhannesdótt-
ir. Hún er núverandi yfirhjúkr-
unarfræðingur og forstöðukona
Dvalarheimilis aldraðra í Stykkis-
hólms. Hildigunnur var líka mik-
ið í Skáleyjum. Þar bjó Jóhann-
es Geir Gíslason (Jói í Skáleyjum)
faðir hennar sauðfjárbúi með eyja-
nytjum ásamt Eysteini bróður sín-
um, þar til fyrir nokkrum misser-
um að heilsársbúskapur var aflagð-
ur í eynni.
Hildigunnur er meðal þeirra
sem um árabil hafa stundað nytj-
ar í Skáleyjum. Hún hefur sterk-
ar taugar til Skáleyja og Flateyjar
þótt ung hafi hún farið að heim-
an. Hildigunnur var síðasti nem-
andinn í barnaskólanum í Flatey
og reyndar ein í skólanum að hluta
til síðasta veturinn sem skólinn
var starfræktur. Hún segir að nóg
hafi verið að gera bæði í Flatey og
Skáleyjum þegar hún var barn, í
búskapnum, eyjanytjunum og á
grásleppunni á vorin. Blaðamað-
ur Skessuhorns hitti Hildigunni að
störfum á dvalarheimilinu í síðustu
viku. Það var kominn svolítill jóla-
svipur á dvalarheimilið og gott ef
sumt heimilisfólkið var hreinlega
ekki að komast í jólaskapið.
Heimilislegt
dvalarheimili
Hildigunnur kom til starfa á dval-
arheimilið fyrir einu og hálfu ári
eða í júlí 2013. Hún hefur búið í
14 ár í Stykkishólmi og hafði fram
að þeim tíma starfað á St. Francis-
kusspítala.
„Ég kunni ágætlega við mig
þar en vildi gjarnan verða laus við
vaktavinnuna. Mér líkar mjög vel
við mig hérna og þetta er mjög
heimilislegt hjá okkur. Það er líka
mikill kostur að þjónustuíbúðirnar
eru hérna við hliðina og samgang-
ur á milli. Það lífgar mikið upp á
þegar íbúar þar koma í hóp heim-
ilisfólksins. Hins vegar er húsnæð-
ið barns síns tíma og hentar ekki
starfseminni. Þrengsli eru mikil og
bjóða ekki upp á að hjúkra rúm-
liggjandi fólki. Herbergin eru líka
of lítil fyrir þá sem eru í hjólastól-
um eða nota göngugrindur,“ segir
Hildigunnur. Hún segir að hjúkr-
unaraðstaðan verði mun betri þeg-
ar búið verði að sameina dvalar-
heimilið hjúkrun á St. Franciskus-
spítala eins og stefnt er að. „Það
sem ég mun þó sakna er heimilis-
bragurinn eins og hann er hérna.
Það þó samt alltaf hægt að laga sig
að nýjum aðstæðum,“ segir Hildi-
gunnur.
Alltaf yngst í Flatey
Foreldrar Hildigunnar skildu þeg-
ar hún var fimm ára gömul. Þess
vegna ólst hún upp bæði í Krákuvör
í Flatey, þar sem Svanhildur móð-
ir hennar býr ennþá ásamt Magn-
úsi manni sínum, og í Skáleyj-
um þar sem Jóhannes faðir henn-
ar bjó til langs tíma. Fátt var af
fólki í Flatey að vetrinum en þeg-
ar voraði fjölgaði íbúum eyjarinn-
ar. Þau voru ekki mörg börnin eft-
ir í Flatey þegar Hildigunnur var
að alast þar upp. „Ég var langyngst
og að sjálfsögðu var engin leikskóli
í eynni. Til að mér leiddist ekki
fékk ég að byrja í skólanum þeg-
ar ég var rétt að verða fjögurra ára
gömul. Þá voru tæplega tíu krakk-
ar í skólanum, þar af nokkur úr
inneyjunum. Ég var að læra stafina
og myndast við að teikna. Kenn-
ari á þessum tíma var Guðmund-
ur Páll Ólafsson náttúrufræðingur
en seinna tók svo við kennslunni
konan hans Ingunn Jakobsdótt-
ir. Þau voru bæði alveg yndislegt
fólk. Síðasta veturinn minn í skól-
anum voru bara eftir ég og syst-
ir mín og önnur stelpa. Þær voru
báðar þremur árum eldri en ég. Að
hluta til var ég bara ein í skólanum
þennan vetur þar sem að þær voru
að byrja í Laugagerðisskóla. Ég
man að á aðventunni tók Ingunn
mig bara heim til sín og kenndi
mér þar meðan hún stóð í pipar-
kökugerð og jólabakstri. Þetta var
mjög skemmtilegur tími og mér
leiddist ekki.“
Líkaði vel í
heimavistarskóla
Veturinn eftir fór svo Hildigunn-
ur í Laugagerðisskóla, þá tólf ára
gömul. „Það voru mikil viðbrigði
að koma þangað. Ég var nátt-
úrulega vön að hafa fáa krakka
í kringum mig. Ég held ég hafi
aldrei orðið jafnundrandi á ævinni
og þegar ég kom í Laugagerðis-
skóla og sá allan þennan krakka-
skara. Ég samlagaðist hópnum
þó fljótt. Enda voru þetta sveita-
krakkar eins og ég. Ég býst við að
það hefði ekki hentað mér vel að
fara í kaupstaðarskóla. Ég kunni
ákaflega vel við mig í Laugagerði
og finnst það stórkostlegur tími
í minningunni. Mér fannst ekki
slæmt að fara í heimavistarskóla og
kunni því mjög vel. Ég segi yfir-
leitt að þegar ég fór í Laugagerð-
isskóla hafi ég farið að heiman því
ég kom ekki heim úr skólanum um
helgar, heldur hélt ég til hjá indæl-
isfólki á bænum Jörfa í Kolbeins-
staðahreppi. Það var bara farið
heim í jóla- og páskafrí en svo var
ég heima í Flatey og Skáleyjum að
sumrinu. Vann þá að búskapnum
og öllum þeim verkum sem gera
þurfti meira að segja eftir að ég var
komin í framhaldsskóla.“
Vildi komast
nær sínu fólki
Það var meira að segja í Skáleyjum
sem Hildigunnur kynntist mann-
inum sínum Alfreð Þórólfssyni
Svarfdælingi sem var vinnupiltur
þar eitt sumar. Framhaldsskóla-
menntun sína sótti Hildigunn-
ur í Fjölbrautaskóla Vesturlands á
Akranesi þaðan sem hún varð stúd-
ent af náttúrufræðibraut. Leiðin
hjá þeim Alfreð lá síðan með tím-
anum norður. Fyrst á Dalvík og
svo á Akureyri. Þar nam Hildi-
gunnur hjúkrunarfræði við háskól-
ann og starfaði síðan í tvö ár við
Fjórðungssjúkrahúsið áður en þau
ákváðu að flytja til Stykkishólms.
Það gerðu þau síðla árs 1999. „Það
var ég sem vildi endilega flytja
hingað. Mig langaði að vera að-
eins nær fólkinu mínu. Þetta átti
að vera tilraun til eins árs en hér
erum við ennþá. Ég sé samt ekki
fram á að ég verði nokkurn tíma
Hólmari. Það er líklega vegna þess
að ég hef ekki nógu mikinn áhuga
á hvorki körfubolta né golfi,“ segir
Hildigunnur og brosir.
Eyjalífið er yndislegt
Faðir og föðurbróðir Hildigunnar
bjuggu í Skáleyjum á sínum tíma.
Þau eru nú fimm frændsystkin-
in sem eiga eyna og nytja. „Það
er yndislegt að stunda eyjalífið að
sumrinu. Við Alfreð vildum gjarn-
an hafa meiri tíma til að vera þar.
Sumarfríið er alltof stutt. Við verj-
um því til að hirða um æðarfugl-
inn og varpið. Í júnímánuði er stíf
vinna við að hirða dúninn, gróf-
hreinsa og þurrka. Svo fer hann í
dúnhreinsistöðina hérna í Hólm-
inum. Síðan þarf líka alltaf að huga
að vistsvæðunum hjá fuglinum,
það bara fylgir þessu. Börnin tala
stundum um að það væri nú gam-
an ef við gætum skroppið í ferða-
lag og værum ekki alltaf út í eyju.
Það minnir mig á það þegar ég var
stelpa og fannst þetta ekki allt-
af skemmtilegt, þótt mér finnist
þetta yndislegt í dag,“ sagði Hildi-
gunnur að endingu.
þá
Ágætur húsakostur er í Skáleyjum. Héðan sést neðan úr fjöru upp túnið að húsunum. Jóhannes faðir Hildigunnar gengur í land í Sviðnum í Skáleyjum frá bát sínum.
Hildigunnur ásamt Gunnari Jónssyni næstelsta íbúða dvalarheimilisins, sem er
101 árs.
Hildigunnur Jóhannesdóttir forstöðukona og yfirhjúkrunarfræðingur á Dvalarheimili aldraðra í Stykkishólmi.