Skessuhorn - 17.12.2014, Qupperneq 99

99MIÐVIKUDAGUR 17. DESEMBER 2014
SK
ES
SU
H
O
R
N
2
01
4
Stjórn og starfsfólk Búnaðarsamtaka
Vesturlands sendir bændum og búaliði
á starfssvæði Búnarsamtakanna
hugheilar jólakveðjur með ósk um
farsælt komandi ár.
Þökkum samstarf á árinu sem er að líða.
Okkar bestu jóla- og
nýárskveðjur
Þökkum viðskiptin
á árinu sem er að líða
Vesturbraut 20 • Búðardal • s: 434-1611 • www.km.is
SK
ES
SU
H
O
R
N
2
01
4
Varmalandsskóla þá var hann allur
annar en í dag. „Þarna var heima-
vist og maður var stundum á vakt
allan sólarhringinn. Samt var gam-
an að vinna við þessar aðstæð-
ur og ekki alveg laust við fortíð-
arþrá þegar rifjaðar eru upp minn-
ingar. Ég held að ekki væri mögu-
leiki á að hafa þetta fyrirkomulag í
dag. Þó held ég að heimavistarlífið
hafi verið gott fyrir mörg börn en
kannski örugglega erfitt fyrir sum
og þá einkum þau yngstu. Heima-
vistin hætti endanlega fyrir rúmum
20 árum. Margir kvöddu hana með
söknuði. Krakkarnir sem höfðu
verið nokkur ár á heimavist þeg-
ar hún var lögð niður mótmæltu
því formlega við sveitarstjórn. Þau
sendu bréf, sennilega 13 ára gömul.
Þarna höfðu myndast sterk félags-
leg tengsl á milli barnanna, þau
höfðu verið saman svo lengi. Þetta
var mjög skemmtilegur tími.“
Hefur kennt
tveimur ættliðum
Það er margs að minnast úr skóla-
starfinu. Starfssvæði Varmalands-
skóla náði vestur á Mýrar. „Eitt var
það sem kallað var heimanám. Þá
voru bekkirnir til skiptis í skólan-
um og heima. Þær vikur sem börn-
in voru heima þurftu þau einnig að
sinna lærdómnum. Til þess að að-
stoða og fylgjast með fór kennari
í heimsókn til þeirra. Ég var svo
heppin að fá að sinna þessu um ára-
bil. Börnin drógu upp bækurnar
sínar og sýndu mér hvað þau voru
búin að vera dugleg. Það var mjög
gefandi og gagnlegt að koma svona
heim til þeirra, hitta foreldrana og
fá kaffi og spjalla. Þarna mynduðust
vináttubönd sem vara enn.“
Í heimanáminu gátu sveitabörn-
in fengið öðruvísi verkefni en þeim
var falið að gera í skólanum. „Ég
man eitt sinn þegar ég lét þau hafa
það verkefni að skrifa nú niður
nöfnin á öllum fjöllunum sem þau
sáu heiman frá sér. Ég leit frekar
á þetta eins og það horfir við héð-
an úr Hvítársíðunni þar sem við
sjáum örfá fjöll og áttaði mig ekki
á því hvílík fjallasýn er af Mýrun-
um. Krakkarnir þar skiluðu löngum
listum með fjallanöfnum. En þetta
var mjög skemmtilegt. Sum þeirra
uppgötvuðu jafnvel að þau gátu séð
Skessuhorn heiman að frá sér,“ seg-
ir Ingibjörg og brosir við.
Á þessum tæpu fjórum áratugum
segist Ingibjörg hafa náð að kenna
tveimur ættliðum. „Mörg þeirra
sem ég kenni nú eiga foreldra sem
ég fylgdi gegnum grunnskólann og
kenndi á sínum tíma.“
Börn hafa gott
af áskorunum
Námsgreinar Ingibjargar eru ís-
lenska og náttúrufræði. Í síðar-
nefnda faginu hefur hún leitast við
að beita ákveðnu raunsæi við kennsl-
una. „Ég fer til dæmis alltaf með
innmat úr sauðfé niður í skóla og
sýni börnunum. Það er viss áskorun
að koma við þetta. Skera hjartað og
rannsaka hjartalokurnar, eða blása
upp lungun. Eitt sinn unnum við
verkefni um Snorra Sturluson. Þá
vorum við meðal annars að reyna
að búa til mat eins við héldum að
hefði verið borðaður á hans tíma.
Þetta var um miðjan vetur og hér á
bænum var kind sem þurfti að lóga
þar sem hún var veik. Þá kom þessi
hópur sem sá um matargerðina til
forna hingað og tók þátt í slátur-
vinnunni. Ég myndi ekki leggja í
svona núna. Þetta er orðið svo fjar-
lægt sumum börnum og fullorðn-
um í dag. Sennilega er hæfilegt að
sýna þeim bara líffærin.“
Ingibjörg hefur einnig lagt
áherslu á að börnin njóti útivistar.
Hún hefur farið með þau í göngu-
ferðir þar sem þau eru útbúin með
bakpoka og nesti. „Á svona ferðum
fræðast þau um landið og náttúr-
una. Þetta hefur líka öðrum þræði
verið til að þau viti hvað það er að
vera þreyttur og svangur eftir svona
volk útivið. Sum börn finna aldrei
orðið fyrir slíku í dag. Ég held að
það sé mjög hollt að börn reyni
svolítið á sig og finni þannig hvers
þau eru megnug og æfist í að tak-
ast á við það sem þeim finnst erf-
itt. Auðvitað er ég ekki að kalla eft-
ir því að þau meiði sig og að sjálf-
sögðu þarf að fara varlega.“
Að skipta nestinu varð
ný reynsla
Ingibjörg segir að langar göngur
með börnin úti í náttúrunni veiti
mörgum þeirra nýja reynslu. „Til
dæmis man ég eftir einni ferð þar
sem við fórum úr Haukadal yfir í
Fornahvamm. Þetta var að vori til,
frekar blautt og þungt færi. Það var
svona á mörkunum að þau hefðu
það af án þess að gefast upp. Sum
voru búin með nestið sitt. Þá var
svo gaman að sjá hvað þau urðu
góð hvert við annað. Þau fóru að
skipta nestinu sem eftir var á milli
sín. Sum sem ekki sögðust borða
ost gerðu það nú samt í neyð og svo
framvegis. Einhvern veginn varð
þetta félagslega andrúmsloft allt
öðruvísi í hópnum við þetta. Það er
gott að þau komist aðeins í kynni
við svona því það er orðið svo sjald-
gæft að það reyni verulega á. Ég
held að þeim hafi eftirá þótt þetta
mjög gaman og eigi frá þessu dýr-
mætar minningar. Við höfum farið
í fleiri svona leiðangra.“
Ingibjörg segir að henni þyki hún
hafa verið afar heppin að hafa val-
ið þetta starf og þennan skóla sem
hún hefur unnið við. „Skólinn býr
að því hvað hann á gott bakland í
nánasta samfélagi og hjá þeim for-
eldrum sem hafa átt börn í skólan-
um. Það skilar sér m.a. í frábærum
nemendum. Að lokum langar mig
að segja að krakkarnir sem ég hef
verið að kenna í vetur nesta mig
út í „lífið“ með sérstaklega góðum
minningum sem gott verður að ylja
sér við þegar ég fer að takast á við
verkefni þar sem hugsanlega gæti
reynt á þolrifin.“
mþh
Dætur Ingibjargar og Þorsteins, þær Ásta og Unnur á hlaðinu í Selhaga.
Fróðastaðir í Hvítársíðu á fögrum síðsumardegi. Rekið inn til förgunar.
Börn og fullorðnir klífa brattann í einni af laugardagsgöngunum sem Kvenfélag
Hvítársíðu stóð fyrir um árabil.
Gönguferð með ungum og öldnum inn Kjarardal.