Tímarit Máls og menningar - 01.07.1946, Qupperneq 62

172
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
þjóðinni með því að gerast einn stjórnmálaflokka einarður málsvari
fullveldisins, sem hér var í alvarlegri hættu, en neyða borgaraflokk-
ana til að sýna lit og afhjúpa sig sem landráðaflokka.
Hvers vegna áræðir Sósíalistaflokkurinn ekki að taka þessa að
því er virðist sjálfsögðu stefnu? Vegna þess, að hann óttaðist, að
yrðu borgaraflokkarnir knúnir til að sýna hug sinn og hefja opin-
beran áróður fyrir landsafsalinu, þá kynni svo að fara, að þeim
tækist með andlegum ofbeldisaðferðum sínum að blekkja meiri
hluta þjóðarinnar til fylgis við landráðastefnuna. Þetta var talið
hugsanlegt, þó að það væri, sem betur fer, engan veginn líklegt.
Enginn skyldi ætla, að þá hefði skort „rök“ til réttlætingar þeirri
stefnu. „Kommúnistar einir eru á móti því að láta Bandaríkin fá
herstöðvar, af því að þeir vilja koma landinu undir Rússa“. „Ef
þið viljið ekki láta Bandaríkin fá herstöðvar, þá koma Rússar og
taka ykkur“. „Rússar húast til að ráðast á ísland“. „Allir íslend-
ingar verða gerðir að þrælum“. „Allir Islendingar verða fluttir til
Síbiríu“. Og svo framvegis. Hamingjan má vita, hvernig farið
hefði, eftir að hinn sjöfaldi og þó raunar ennþá margfaldari lyga-
kór Morgunblaðsins, Vísis, Tímans og Alþýðublaðsins hefði þrum-
að í eyrum þjóðarinnar í nokkrar vikur eða mánuði af öllu hinu
skefjalausa ofstæki þessara horgaralegu áróðursstigamanna, svo
óviðbúin sem þjóðin var þá og fjarri því að hafa áttað sig á eðli
þeirrar hættu, sem yfir vofði. Ennþá skyldi enginn treysta því, að
þessi hætta væri hjá liðin þrátt fyrir skýrslu utanríkismálaráðherra
íslands um málið og yfirlýsingu Bandaríkjastjórnar um brott-
flutning hersins að friðarsamningum loknum, sem hvort tveggja er
þó nokkurs verður árangur af þeirri landvarnarbaráttu, er háð hef-
ur verið nú um skeið af íslenzkum mönnum úr ýmsum stjórnmála-
flokkum og utan flokka. En takist að bjarga málinu til fulls (og
um það viljum vér ekki efast), þá mun dómur sögunnar tvímæla-
laust verða sá, að það sé (auk þeirrar heppilegu tilviljunar, að þing-
kosningar eru fyrir dyrum) fyrst og fremst að þakka þeirri ágætu
sjálfsstjórn og ábyrgðartilfinningu, sem flokkur sósíalista sýndi á
þessum háskalegu tímamótum, er hann, svo sem sjálfsagt var og
auðvitað engrar sérstakrar þakkar vert, miðaði afstöðu sína við
hagsmuni fullveldisins, en ekki stundarhagsmuni sjálfs sín. Flokk-