Tímarit Máls og menningar - 01.07.1946, Page 85

SKÝJABORG
195
„Engin hætta á því, vinurinn. Ég ætla að líta í kringum mig fyrst
og kynnast lífinu áður en ég sting höfðinu í sekkinn — ef ég geri
það þá nokkurn tíma.“
„Einhvern tíma rekur að því,“ sagði Litli-Chandler rólega.
Ignatius Gallaher sneri hinu rauðgula bindi sínu og Ijósbláum
augunum alveg við vini sínum.
„Þú heldur það?“ sagði hann.
„Þú stingur höfðinu í sekkinn eins og allir aðrir, ef þú finnur þá
réttu,“ sagði Litli-Chandler þrákelknislega.
Hann hafði lagt nokkra áherzlu á orðin og fann, að hanh hafði
komið upp um sig, en þótt roðinn í kinnum hans ykist, leit hann
ekki undan augnaráði vinar síns.
Ignatius Gallaher horfði á hann nokkur augnablik og sagði
síðan:
„Ef það kemur einhverntíma fyrir, máttu veðja þínum síðasta
eyri upp á það, að það verður ekkert daður eða flaður í kringum
það. Ég ætla að giftast til fjár. Hún verður að eiga álitlega banka-
bók, ef hún á að vera nokkuð fyrir mig.“
Litli-Chandler hristi höfuðið.
„Ja, maður Iifandi,“ sagði Ignatius Gallaher með ákafa, „veiztu
bara hvað? Ég þarf ekki nema gefa mitt samþykki og þá get ég
fengið kvenmanninn og peningana strax á morgun. Þú trúir því
ekki? Jæja, ég veit það nú samt. Það eru hundruð — hvað segi ég
— þúsund ríkra Þjóðverja og Gyðinga, sem mundu verða dauð-
fegnar .... Bíddu svolítið við, ljúfurinn. Sjáðu hvort ég kem ekki
ár minni vel fyrir borð. Ef ég ætla mér eitthvað, þá er ég ekkert
að káka við það, get ég sagt þér. Bíddu bara við.“
Hann sveiflaði glasinu að vörum sér, drakk í botn og hló hátt.
Síðan leit hann hugsandi fram fyrir sig og sagði í rólegri málróm:
„En ég er ekkert að flýta mér. Þær geta beðið. Ég hef ekki í
hyggju að binda mig einni konu, þú skilur."
Hann fór með varirnar eins og hann væri að bragða á einhverju
og gretti sig.
„Hræddur um það yrði bragðdauft til langframa,“ sagði hann.
Litli-Chandler sat í herberginu innan við forstofuna og hélt á