Tímarit Máls og menningar - 01.07.1946, Síða 102

212
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
manneskjurnar að lenda undir svipunni. Oftast vissum við að búið
var að ákveða að þær skyldu deyja. Böðlarnir létu, er þannig stóð
á, höggin lenda á nýrunum, svo að þau losnuðu og fórnarlambinu
tók að blæða inn, en það hafði dauðann í för með sér innan fárra
daga. Fyrir kom, að fanginn missti meðvitundina meðan á mis-
þyrmingunni stóð. Var þá ausið nokkrum fötum af vatni yfir hann
og hýðingunni síðan haldið áfram. Hið svokallaða Revíer eða
sjúkrahús er einnig þáttur út af fyrir sig. Meðal fanganna var það
ætíð nefnt forgarður líkbrennsluhússins, og það var réttnefni. Því
var komið fyrir í gömlum, lágum, dinnnum og rökum, ótrúlega ó-
hreinum bröggum í hinum svokölluðu gömlu fangabúðum. Milli
800—1200 sjúklingar lágu þarna að staðaldri. Rúmin voru í tveim-
ur röðum, hengirúm fyrir ofan, og tveir og tveir í hverju fleti eins
og venja var í fangabúðunum. Gyðingarnir lágu þrír eða fjórir
í sama bæli.
Eins og sagt hefur verið, voru læknarnir á sjúkrahúsinu einnig
fangar. í Stutthof fangabúðunum voru allir læknar pólskir nema
tveir, litháiskur prófessor og ungur litháiskur læknir. Þeir höfðu
allir að undanteknum þeim síðastnefndu verið í haldi í fangabúð-
um síðan í september 1939. Þeir höfðu smám saman sljófgazt og
spilzt svo mjög af því, sem þeir sjálfir höfðu orðið að þola og af
þeim skilyrðum, sem þeir áttu við að búa, að ekkert, alls ekkert
fékk á þá lengur. Þeir höfðu smám saman orðið að sadistum.
Allar aðgerðir fóru auðvitað fram án deyfingar. Þær voru fram-
kvæmdar í stofu, þar sem 30—40 manns stóðu að jafnaði með daun-
ill, vætlandi sár og biðu þess að fá umbúnað.
Læknarnir framkvæmdu aðgerðirnar, jafnvel þær stærstu, á
þann hátt að sjúklingurinn var látinn liggja á bekk, sem allur lykt-
aði af blóði og greftri. Sjúklingurinn var „deyfður“ með því, að
fæturnir voru reyrðir við bekkinn og nokkrir hjúkrunarmenn, sem
höfðu misst alla mannrænu alveg eins og læknarnir, liéldu höfði
og fótum sjúklingsins.
Ef sjúklingurinn var órólegur eða hann kveinkaði sér, fékk hann
nokkur hnefahögg í andlitið, þangað til hann varð rólegur. Þetta
var hin eina deyfing, sem höfð var um hönd í Stutthof. Læknarnir