Tímarit Máls og menningar - 01.09.1965, Blaðsíða 25

Húsin
bæjarmaður nýkominn til borgarinnar. Og ef svo bar við, að feit kona kæmi
til dyra, sagðist hann hafa búið í húsinu áður og nú einhvernveginn villzt
þangað. Stundum þóttist hann vilja taka herbergi á leigu og lét fylgja sér um
allt, jafnvel út á svalir. Hann sagði þá að dyravarzlan hefði sent sig. Honum
var illa við hús, þar sem voru ungar stúlkur.
Karlmennirnir voru yfirleitt i kránni á kvöldin, en hvort sem það var karl
eða kona, sem kom til dyra, heppnaðist bragðið ævinlega og við fórum hlæj-
andi út aftur. Ciccotto náði alltaf fullu valdi á samræðunum, og feitu kon-
urnar sem eru jafnan innanhúss og standa við gluggann til að viðra sig,
báðu okkur á dyraþröskuldinum að koma aftur næsta sunnudag.
Við komum aftur, en þegar okkur þóknaðist, að liðnum einum mánuði eða
tveimur. Ciccotto var mikið fyrir að koma á þeim tíma sem kunningjakona
okkar var ekki ein, heldur hafði fjölskylduna, nágrannakonu eða kunningja
hjá sér, og þá var hann hrókur alls fagnaðar, spaugaði óspart, lét konuna
verða sem á glóðum, bað um vín að drekka og lofaði viðtökurnar sem við
hefðum fengið hj á henni síðast. Lauk því ævinlega á þann veg að konan tók
hann afsíðis, hvessti á hann augun og æpti eitthvað upp í eyrað á honum,
þar til hún stóð á öndinni og hneig í ómegin. Og Ciccotto varð fyrstur til að
losa um föt hennar.
Ég hló með Ciccotto, þegar við héldum heim, en ég vissi ekki hversvegna
ég hló. Mér fannst ég vera einhvern veginn léttari, frjálsari, einsog þegar
maður kemur úr leikhúsi. Ég lét Ciccotto masa og masaði sjálfur, við skemmt-
um okkur við að geta okkur til um leyndardóma og vandamál þessa fólks, búa
til um það furðulegustu sögur. En í rauninni var ég feginn að heimsókninni
var lokið. Ef til vill var það einmitt þess vegna sem ég hló, því það var af
eintómu hrekkleysi, að ég hjálpaði Ciccotto við þetta. Hann var næturvörður
á verkstæðinu, og því gat hann einnig skemmt sér snemma morguns um
helgar, enda notaði hann þær stundir líka til að afla sér kunningja og auka
þannig gamanið af þessu. Ég var stundum að gera einhverjar athugasemdir
við þetta, en hann sagði að ég þyrfti að koma í mörg hús ennþá til að kynnast
rosknum konum. Þú ert unglingur, — sagði hann — veiztu ekki að þær sækj-
ast mest eftir þeim?
En ekki fór hann með mig til konunnar í tóbaksbúðinni á neðstu hæðinni.
(Við höfðum skipzt á orðum undir glugganum eitt kvöld. Það var svo heitt
að hún hafði slökkt hjá sér og hað okkur að skreppa og kaupa ís fyrir sig.
Það var ég sem fór. Ciccotto hélt áfram að tala við hana.) Hinsvegar fórum
við upp stiga í einu af þessum öngstrætum miðbæjarins, þar sem áður voru
135