Tímarit Máls og menningar - 01.09.1965, Qupperneq 28

Timarit Máls og menningar
hellti í staupið sitt. En um leið og hann hreyfði sig, lyfti Katrín höfðinu, rauð
í framan og stóreyg. Það var einsog hana langaði til að rífa hann í tætlur.
— Farðu til hennar, farðu til hennar, hún er heima, — öskraði hún hásri
röddu. Hún er enn meira svín en þú sem ert að koma hingað til að draga þig
eftir henni.
Ciccotto lauk við að hella í staupið og lagði flöskuna á horðið. Hann stóð
andartak einsog hikandi, annars hugar. Þvínæst gekk hann aftur til sætis síns
og sagði við mig: — Þær fara aldrei út úr húsi, þessar konur.
Katrín horfði á okkur og var enn í geðshræringu. — Þú ættir að fá þér
herbergi með glugga, — sagði Ciccotto, — glugga út að götunni. Það er
nóg af þeim í húsinu —. Katrín yppti öxlum einsog til andmæla. — Hún
stendur ekki úti í gluggum, — bætti Ciccotto við, — hún þarf þess ekki.
Katrín tuldraði eitthvað. Hún þurrkaði sér um munninn með vasaklút og
horfði á mig. Það var einsog hún væri mér reið. Ég gerði mig líklegan til að
standa upp og ætlaði að segja: — Það er bezt ég fari, —- þegar hún spratt
á fætur og bauð mér í annað staup.
Ég vissi ekki hvað ég átti að segja og varð kyrr. Katrín þagði, móðguð á
svipinn, en Ciccotto horfði rólegur á okkur. Það var albjart í herberginu.
— Bíðum við, sagði Ciccotto, — Lína ætti að fara að koma. Þau eru ung
og þeim ætti að semj a vel.
Ég skildi á tali þeirra að Lína var hin stúlkan, sú sem hafði farið út um
leið og við komum inn. Katrín sagði að hin væri vön að standa úti í glugga
og að hún væri ófyrirleitin. — En honum lízt vel á Línu, — sagði Ciccotto.
— Hann veit ekki hvað gott er. — Ég horfði á staupið mitt og lagði við hlust-
ir. Það vaknaði hjá mér von. En ekkert fótatak heyrðist.
Ég spurði hvenær Lína kæmi. — Þið þurfið víst að tala saman, — sagði ég,
— um mál sem mig ekki varðar. — Nú hafði ég látið verða af því að standa
upp. Katrín stakk sígarettum í vasa minn, svo að ég hefði nóg það sem eftir
var dagsins. Ég hraðaði mér ofan stigann, án þess að líta við, og dró ekki
andann léttara fyrr en ég var kominn út á torgið.
Þetta var í fyrsta skipti sem ég ráfaði um auða borgina, að liðnu hádegi.
Hugsunin um það, að nú vissi ég hver Lína var, og að á þessari stundu lá
Ciccotto með kvenmanni, æsti mig upp og kom mér í geðshræringu. Ég var
ofurlítið hreifur. Ég var ungur og mér sýndist allt svo auðvelt. Ég vissi ekki
enn að ég naut þess að vera einn.
Meðan ég beið eftir Ciccotto á torginu þetta kvöld, horfði ég á glugga tó-
baksseljunnar, og það kom mér til að hlæja. Ciccotto var meiri þorparinn.
138