Tímarit Máls og menningar - 01.09.1965, Síða 38

Tímarit Máls og menningar
næstum því komin fram á varir hans, þegar skógarvörðurinn bar lítið vax-
kerti fram hjá honum. Jarðeigandinn horfði á hversu hátíðlega hann bar það,
hrukkaði ennið milli augnanna eins og til áherzlu, en sjálfum var honum
ekki rótt innanbrj ósts.
Hinn deyjandi maður tók við kertinu, setti það hjá sér á matborðið, svo
lagðist hann út af á bakið.
Allt í einu fór óðalsherrann að tala:
„Heyrðu, maður minn, hvað varst þú eiginlega að gera?“
„Það hafa einhverjir lamið hann með lurkum ... hefur hann sagt mér,“
sagði skógarvörðurinn ... „Þeir voru víst eitthvað að rífast út af lands-
spildu. Svo hafa þeir lamið hann bæði á bak og brjóst ... hann er allur hel-
marinn.“
Oðalsherrann leit nú aftur á sjúklinginn og er hann horfði í stór, galopin
þjáningarfull augu hans, minntist hann skyndilega hvernig hann hafði barið
hann með blýhnúðnum. Hann leit undan og spurði lágt og vandræðalega:
„Hvaðan er hann eiginlega og hvað hefur hann fyrir stafni?“
Allt í einu fór sjúki maðurinn að stynja og rétti fram báðar hendur, eins
og til að verja sig, — blakkar sólbrenndar hendur, hnýttar og skorpnar, harð-
ar eins og hrís, það voru hendur ánauðugs erfiðismanns.
„Hann er verkamaður ...“ sagði skógarvörðurinn lágum rómi.
„Vesæll erfiðismaður er ég ...“ andvarpaði sjúklingurinn og galopnaði
augun svo skein í hvítuna. „Einhverjir strákar hafa kramið mig í sundur ...
Barnið mitt dó og ég hafði enga peninga til að kosta útförina, svo ég ætlaði
að fara með eitt vagnhlass af viði á markaðinn.“
Hann fékk hósta ... svo þurrkaði hann rólegur hlóðstrauminn af vörunum
með erminni sinni. Svo leit hann snöggvast á óðalsherrann með annarlegu,
stjörfu augnaráði.
„Hvað á ég nú að gera?“ hóf hann aftur mál sitt í breyttum, djúpum
rómi: „Nú segi ég sem svo: Ég kvongast ...“
Hann þagnaði og horfði fast í andlit óðalsherrans. Enn að nýju tók hann
til máls, óráðskennt:
„Nú segi ég: Komdu, við skulum fara til Cioara, kona, við vinnum á akr-
inum heilt sumar og sofum undir vagninum ... rétt hjá okkur liggur hundur-
inn bundinn ...“
Inni í stofunni var allt hljótt. Skógarvörðurinn sat á skemli í einu horninu.
Bjarminn frá snarkandi eldinum féll á óðalsherrann, þar sem hann húkti á
stólnuin, grafkyrr, eins og steingervingur.
148