Tímarit Máls og menningar - 01.09.1965, Qupperneq 45

Brcj jrá Skúla Thoroddsen
trúarrifrildi? eða um hvurt einhveríslenzkurbóndastrákurhefurslampaztáað
verða kosinn fyrir bæjarfulltrúa í einhverju skítaþorpi? En þetta er kunngjört
eins og eitthvað ákaflega merkilegur atburður og áríðandi fyrir okkar þjóð.
Nú þegar jeg — sá eini — ekki get fundið mig í þessu og læt í Ijósi gagn-
stæða meiníngu, þá yfirfalla þessir óvönduðu skammahundar mig með svo
miklum ofsa og ofstæki, að þeir vita ekkert hvernig þeir eigi að velta sér eins
og svín í meiðyrðaleðjunni og reyna til að gera mig útskúfaðan frá öllum
mönnum, bæði sem skáld, rithöfund og mann, því þó skammir hafi verið
ritaðar um aðra, þá hefur ekki verið ritað um neinn eins og um mig, og þetta
seinasta sem þeir Isafoldarritstjórarnir nú settu saman um mig í vetur var
svoleiðis að jeg gat ekki verið að gegna því, en allir eru svo miklir aumíngjar,
að þeir þora ekki að mjamta. Þjóðólfur er það einasta blað hér, sem hefur
þorað að vera á móti Ameríkufárinu, en í hvert sinn rís Einar Hjörleifsson
upp og lýsir allt hull sem stendur í Þjóðólfi. Aldrei nefnir Þjóðólfur mín rit
um Yesturheimsferðirnar, en kemur þó ekki með mikið annað en það sem
þar stendur, og annars er Þjóðólfur nú all-ómerkilegur, og fullur af lélegum
þýðíngum og kvæðarusli, allt saman gert af vanefnum og ekki sízt þegar Stein-
grímur Thorsteinsson getur komizt að með sinn „Don Ramiro“ og annað eins
„þjóðlegt“ meistarastykki — eða þýðíngarnar eptir Heine! Halló Skúli við
skulum ekki segja meira, heldur byrja að conversera með rauðu bleki svo sem
sótrauðir og radikalir Anti-Ameríkumenn og Anti-semítar fullir af Anti-
pathíu á móti öllum Antikristum á Antilibanon!
Epistola secunda. Locus et datum ut supra.
Skúli aptur! Vegna skammanna sem dundu yfir mig í Isafold (þó nafnið
mitt væri ekki nefnt, því þeir halda af að ausa skömmunum út í bláinn, liklega
til þess ekki verði haft á þeim, þó allir viti við hvern er átt), þá hef jeg nú
um lángan tíma ekki haft lyst til að rita neilt í blað. Jeg hafði samt tekið mig
lil og ritað grein sem jeg ætlaði að láta í Þjóðólf sem svar upp á ýmislegt
þvaður Einars Hj örleifssonar, en nú er Hannes ekki heima, og þeir vildu
ekki taka það: Steingrímur og Pálmi, sögðu það væri „injuriur“ og skrifað
„animo nocendi“. Jeg gat nú raunar ekki séð að það væri neinar „injuriur“,
en þetta held jeg sé úr Steingrími, því hann vill hvergi nærri koma, og hér
er daðrað við Einar eins og hann sé eitthvert Geni, skotið saman c. 3000
krónum handa honurn til að sigla sér til heilsubótar við tæríngu, sem hann
hefur líklega fengið af skömmunum og rifrildunum sem hann hefur legið í
en ekki þolað, kannske líka af Winnipegloptinu og áreynslunni að taka saman
155