Tímarit Máls og menningar - 01.10.1969, Blaðsíða 12

Tímarit Máls og mcnningar
hennar og dauðagrun, kemur af kvikri samúð hennar með öllu sem lifir. Líf
hennar er heilagt líf; það er eins og vor frú hafi skyndilega gerzt íslenzk
móðir. Uggi á allt traust sitt hjá henni. Hlýr andi hennar kitlar hann yndis-
lega í hnakkanum, segir hann; hún leiðir hann hvarvetna við hönd sér, þerr-
ar tár hans, huggar hjarta hans, vefur hann örmum og svæfir hann í fangi
sér.
Svo er það eina nótt: „Það er ljós í baðstofunni, og ég hrekk upp af svefni,
— óvænt ljós, sem gerir hana að afmörkuðum heimi út af fyrir sig án tengsla
við rúm og tíma: ljóskúla, sem stígur upp af djúpi myrkursins. Ég finn
meira að segja hreyfinguna — upp, upp! — og bíð með eftirvæntingu, unz
blaðran, sem umlykur þetta rauðleita lampaljós, hina hvarflandi skugga,
sýslið og andvörpin, komist upp á yfirborð myrkursins, þar sem hún hlýtur
að springa á mótum grás og endalauss dags — og við, sem slígum upp með
henni, að sökkva skipreika í hafdjúpin.
Einhver stynur.
Já, — einhver stynur . .. Það er móðir mín“.
Hún hefur tekið jóðsóttina að sjötta barni sínu. En það hefur aldrei „verið
svona erfitt áður“, og hugur drengsins fyllist geigvænlegri ógn í nóttinni.
„Ég er gagntekinn sérstakri angist“. „Það er einhver skelfing í aðsigi — ó-
ráðinn voði“. „Djúpt í hug mér hafa köld örlög kveðið upp dóm sinn, og
dómnum verður að hlíta“. „Góði guð, . . . lofaðu mér þá að deyja líka“.
Uggi sér jafnvel Beggu gömlu standa „á loftskör helvítis“ — þannig kyndir
þjáning móðurinnar undir voveiflegu hugarflugi hans. Læknirinn er sóttur;
og situr hann síðan, ásamt Soffíu, yfir fæðandi móðurinni sem fyllir bæinn
hálfkæfðum kvalastunum sínum. Loks að áliðnum degi fæðist barnið —
rauðhærður drengur, sem alltaf hefur átt að heita Sigbergur og væntanlega
verður prestur. Móðirin brosir við börnum sínum öllum. Var þá dauðageig-
ur Ugga marklaus? „Nú tóku við seiglangir dagar. Mér datt ekki í hug að
óttast um móður mína framar, úr því fæðingin hafði heppnazt þannig, en ég
saknaði hennar, átti með hverjum degi erfiðara að vera án hennar, sat
löngum í loftsstiganum innantærður, — okkur var tekinn vari fyrir að ó-
náða hana“. Eitt kvöldið er Uggi beðinn að flytja úr baðstofunni og sofa
annarsstaðar, til að gera móður sinni ekki ónæði. Hann bauð henni góða
nótt. „Ég studdi mig við sængurstokkinn, hallaði mér yfir hana og kyssti
hana varlega, — tárin, sem hrundu um leið, þvert gegn vilja mínum, niður
á heitar kinnar hennar, þerraði ég vandlega burt angráðri hikunarhendi".
Þá nótt deyr Sesselja Ketilbjarnardóttir, móðir Ugga Greipssonar.
106