Tímarit Máls og menningar - 01.05.1982, Síða 31

Fegursta sjórekið lík
svo endanlega dauður, svo varnarlaus og svo líkur mönnunum
þeirra, að fyrstu táragjárnar opnuðust í hjörtum þeirra. Ein þeirra
yngstu byrjaði að snökta. Hinar æstu hver aðra, andvörp þeirra viku
fyrir kveinstöfum og því hærra sem þær snöktu því meira fýsti þær
að gráta því sjórekna líkið varð æ meiri Stefán í augum þeirra og þær
grétu hann svo ákaft að á endanum varð hann umkomulausasti
maður jarðarinnar, mildastur allra og greiðviknastur, aumingja
Stefán. Og þegar mennirnir komu aftur með þau tíðindi að sjórekna
líkið væri heldur ekki úr nágrannaþorpunum fundu þær til fagnandi
tómleika mitt í táraflóðinu.
—Lofaður sé Guð, stundu þær, við eigum hann þá!
Mennirnir héldu að þessir yfirdrifnu tilburðir væru aðeins til
marks um léttúð kvenna. Þeir voru þreyttir eftir varfærnislegar
fyrirspurnir næturlangt og það eina sem þeir höfðu áhuga á var að
losa sig í eitt skipti fyrir öll við þennan óboðna gest áður en sólin
færi að loga á þessum þurra, vindlausa degi. Þeir klömbruðu saman
líkbörum úr afdönkuðum rám sem þeir bundu saman með reipum
til að þær héldu uppi þungum líkamanum alla leið út að sjávarhömr-
unum. Þeir ætluðu að hlekkja kaupskipsakkeri við ökkla hans til að
hann kæmist óhindraður á dýpsta hafsbotn, þar sem fiskarnir eru
blindir og kafararnir deyja úr heimþrá, til að vondir straumar
skiluðu honum ekki aftur upp í fjöru einsog komið hafði fyrir
önnur lík. En því meira sem þeir flýttu sér, því fleira datt konunum í
hug til að tefja fyrir. Þær gengu um einsog hræddar hænur, leituðu í
kistum sínum að verndargripum fyrir sæfara, flæktust fyrir, sumar
til að hengja utan á líkið hálsmen sem tryggðu því góðan byr, aðrar
til að festa á það armband sem kæmi í veg fyrir áttavillu, og eftir að
hafa sagt ótal sinnum burt með þig kona reyndu að vera þar sem þú
ert ekki fyrir, sérðu, nú var ég nærri dottinn um hinn látna, fór
mennina að gruna margt og þeir tóku að nöldra til hvers er allt þetta
altarisrusl þegar ókunnur maður á í hlut, og það er sama hvað þið
hengið marga nagla og kastarholur utan á hann, hákarlarnir bryðja
þetta allt í sig, en þær héldu áfram að koma með ódýru helgigripina
sína, gengu fram og aftur, rákust á og andvörpuðu, flóandi í tárum,
og á endanum hreyttu mennirnir út úr sér hverslags eiginlega
umstang þetta væri útaf sjóreknu líki sem enginn þekkti, þessu líka
skítahræi. Ein kvennanna stóðst ekki mátið þegar hún heyrði þetta
149